maand mei in een notendop. Deel 1/3

Dag allemaal!

Ja hoor, Lianne leeft nog. Ik wil als eerste instantie mijn excuses aanbieden voor de eventueel slapeloze nachten door onbedwongen nieuwsgierigheid naar mijn reisverslag. Het is intussen een maand geleden dat ik jullie mijn verhalen heb gedeeld en krijg van menig mens al vragen waar het blijft. Een maand in theorie is dat niet in praktijk qua beleving. Thuis ook al wel, maar hier nog erger. Ik begrijp ineens waarom school het bijhouden van een reisblog niet meer als verplicht onderdeel van de minor laat zijn, my god wat is het lastig om dit bij te houden! Je wilt wel, maar hebt gewoon geen zin na een lange dag en wil gewoon even niets. Je bent bezig met een boek die ook wel erg leuk is , je bent te druk met werken en reizen, verslagen maken, voorbereidingen, gezelligheid thuis, uitjes hier en daar en weet ik het allemaal. De tijd VLIEGT hier letterlijk. En er zitten dagen tussen dat je eigenlijk zo veel ervaart, dat het beginnen met schrijven over die ervaringen wel een andere keer komt (en zich dus opstapelt haha) Dan heb je nog die stroomloze momenten en een laptop die echt geen sterke accu meer heeft en als er dan stroom is om 22.00 of 23.00 ben ik te moe en ga ik slapen. Weer een dag om en 1 extra voor het blog ;). Zo genoeg excuses toch? Slapen doen we hier aardig lang, ik weet nog wel dat er in mijn handboek van school stond: ‘’Denk niet dat je met net zo weinig slaap kunt als in Nederland’’. Het is vreemd, maar waar. Hier spelen een hoop normale dagelijkse dingen voor de mensen hier mee met alle indrukken mee die wij opdoen, omdat vrij weinig dagelijkse dingen hier voor ons gaat zoals gewend. Daardoor ben je al sneller moe gok ik.
Ik heb mijn hersens eens flink gepijnigd en vandaag (zaterdag 31 mei) een groot gedeelte van mijn dag besteed om aan jullie mijn reisblog te kunnen sturen en wat ik natuurlijk ook voor mezelf doe!
Heel chill dat het nu af is!
Veel plezier met lezen en sturen jullie dan ook een berichtje naar me terug? : -) Ik lees al jullie reacties en vind het erg leuk om te lezen, maar ik kan niet individueel naar jullie reageren.
Liefs Lianne

 
Dag 16 (dinsdag, 29 april)
Een stagedag, maar weet er volgens mij niet zo veel over te vertellen. Ook wel is fijn! : -)
Wat ik vandaag wel zag was een moment dat ik in de keuken stond en een van de jongens die de busjes rijden en de kinderen naar het centrum en naar huis brengen, was daar zijn lunch aan het nuttigen. De mama van de keuken is er in principe iedere dag en haar zie je ook alleen in de keuken. Op een gegeven moment kwam er een kind naar binnen lopen en die was nieuwsgierig aan het kijken wat er op het ‘aanrecht’ stond. De mama van de keuken zei wat tegen hem, maar hij luisterde niet direct, dus zij zei het nogmaals. Op datzelfde moment geeft de jongen die zit te eten een volle harde trap tegen zijn been aan en schreeuwt iets. Het kind was een beetje van z’n à propos en ik ook moet ik zeggen. Het feit dat er op zo’n manier wordt omgegaan met een kind is al vervelend om te zien, maar het gaat hier om een busjongen, die totaal niets te maken heeft met de opvang van de kinderen daar. Ik kreeg echt neigingen.

 
Dag 17 (woensdag, 30 april)
Woensdag, het fruitmoment staat op de planning. Vandaag wilden we ook graag tijd maken om naar het hoofdkantoor van de VSN in Pepsi Cola te gaan om daar de foto’s op ons blog online te zetten. Op het kantoor is in principe altijd internet en het internet werkt er beter dan in het gastgezin. Pepsi Cola ligt wel een eindje verderop, vandaar. We zijn wat eerder begonnen met het fruit, zodat we rond 13.00 weg konden. Deze planning was aardig gelukt. Later die dag beseften we ons dat we het handen wassen met de kinderen gewoon over hadden geslagen. Haha! Lekker consequent hee, NOT. Gewoon nonchalant, net als het klimaat daar. Voor het drinken geven van alle kinderen zijn er niet genoeg bekers aanwezig. Dit betekent dat we tussendoor de bekers moeten ‘’afwassen’’. Ze worden afgespoeld met koud water en that’s it. De bekers zijn vuil van allerlei aanslag en met het één voor één afwassen met een soort schuurmiddeltje en een plasticje als spons, heb ik ook snel laten varen. Het water komt er ook met een pisstraaltje uit, dus reken maar uit hoeveel tijd je hieraan kwijt bent voor gemiddeld 10 bekers en dat keer 7 klassen. Alle kwijlellende van sommige kinderen en ziektekiemen gaan hiermee nou niet echt weg. En bovendien zijn wij de enige die deze moeite durven te doen. Het is zelfs zo dat we maar besloten het afspoelen achterwege te laten, omdat dit toch nauwelijks iets uithaalt en er gaat veel tijd in zitten en nuttig is het niet. Serieus, de weerstand van deze kinderen moet verdomde sterk zijn. Om maar even een voorbeeld te noemen: een kind zit met zijn blote billen op een veel te gore wc-pot en houdt zich vast met beide handen aan diezelfde pot. (Ja kinderen laten altijd voor de gezelligheid de deur open tijdens het toiletteren en moeten altijd alles aanraken). Niemand die er op let of een kind zijn/haar handen wast na afloop (als er zeep is). Dit is overigens wel aangeleerd, maar wordt niet door iedereen gedaan of heel slecht gedaan. Nee, waarom zou je weten of een kind uit je klas op de wc zit als je tijdens de les zelf gaat lunchen meters verderop en je het zicht op de klas totaal kwijt bent? Het kan allemaal. Het is net waar een docent zin in heeft. Net als het rondlopen met een hoofd waarvan je denkt: Het kiezen van een andere baan had je mooier gemaakt.
De dorstigheid van kinderen is soms flink, dus dat drinkmoment iedere dag is geen overbodige luxe. Voor a.s. vrijdag willen we natuurlijk het handen wassen wel weer inzetten. Een van de docenten had van de week een mooie uitleg gegeven in het Nepali over hoe belangrijk handen wassen is voor het eten. Denk nou niet: Hee Lianne kan Nepali verstaan!, Nee.. het werd kinderlijk uitgelegd met allerlei uitbeeldingen van buikpijn en zo, waardoor het wel duidelijk was dat de uitleg niet ging over hoe lekker een boterham met pindakaas smaakt. Tenzij je allergisch bent voor pindakaas misschien, maar dat is weer een ander verhaal. Haha, dit doet me ineens denken aan een vrouw die in de bus aan mij vroeg: ‘’ Don’t you speak Nepali?’’. Echt, zie ik er uit alsof ik een geïntegreerde Nepalees ben met een melkchocolade huidje en van die verleidelijke bruine kijkers? Verre van, dacht ik, maaaaaar Oké. De verwachting is dan wel weer leuk. Ik zou het graag willen hoor, daar niet van.
Nog voor het fruitmoment vandaag, ben ik de klas van de kleuters ingestapt puur om te observeren. Ik ben denk ik 20 minuten binnen geweest en heb in principe alleen meegekeken met wat er zich afspeelde. Je ziet 8 kleuters aan een tafeltje zitten die leeg is en 3 kinderen in een stoel waar ze niet uit kunnen. De docente zit half op een van die stoelen, op het blad wat er voorop zit, waardoor dat kind alleen maar naar haar rug kijkt. Deze positie heeft ze ongeveer die 20 minuten gehad, met een van de kinderen klemmend bij zich, omdat die door het lokaal liep en spullen uit de vensterbank aan het pakken was. Straf geven en een kind gerust een uur lang met z’n gezicht naar de muur laten zitten en het vastzetten van kinderen in zo’n stoel is natuurlijk logischer om te doen dan de kinderen bezig houden met een spelletje, knutsel- of speel/leermateriaal. Echt zo bizar om te zien en zo sneu. Je hebt als docente toch ook veel minder omkijk en irritatie en een leuke werkdag als je gewoon iets gaat doen met ze en je bezig bent met gezellig doen en ontwikkelingsgerichte dingetjes te ondernemen? Serieus, die kinderen komen hier hun tijd uit zitten, veel meer is het niet. En sommige docenten zijn er puur om geld te verdienen, zo komt dat dan over. In het algemeen slapen kinderen soms ook letterlijk in hun stoel, hangend op tafel. Er is niets te doen, dan maar slapen. Bij de kleuters heb ik (wanneer ik daar de kans voor kreeg, omdat een van de kinderen enorm irritant was en iedere keer naar mij toe kwam en spullen uit de kast trok en ik hem ongeveer 10 keer terug op z’n plaats heb gezet…) gezocht naar materiaal om aan de kinderen uit te delen. Er is dus vrij weinig te vinden. Er liggen voornamelijk al ingekleurde tekeningen. Het aanbieden van materialen wordt waarschijnlijk een doel van ons, juist omdat die kleintjes net te klein zijn om zelf iets te ondernemen.
Goed, rond 13.15 vertrokken we naar Pepsi Cola, maar eerst wat eten. Momo’s, waar we een uur op hebben moeten wachten, waardoor we uiteindelijk alsnog vrij laat weg gingen. Bij aankomst in Pepsi Cola, moesten we even terug denken aan de weg naar het hoofdkantoor, het was maar 2 minuten lopen vanuit de uitstapplaats van de bus, dus het is in de buurt, maar goed, 2 minuten lopen als je goed loopt : - ). We dachten: voordat we hier nog ronddwalen en het nog later wordt, vragen we het bij de lunchroom waar we gegeten hebben met de introductieweek. De VSN komt hier waarschijnlijk iedere week met vrijwilligers, omdat er een vast programma wordt afgewerkt, dus wij dachten die weten dat ons vast te vertellen. Bij navraag dus mooi niet. Op een gegeven moment liep het gesprek zo dat meneer dacht dat we wilden reserveren. Oké, laat maar. Te weinig woordenschat in de Engelse taal. Toen hadden we het briljante idee om het visitekaartje van de VSN met het adres van het hoofdkantoor te laten zien. Na een hoop overleg onderling, kwamen de medewerkers van het restaurantje er nog niet uit, dus liep een van hen uit zichzelf naar de telefoon om het nummer van het kaartje te bellen. Dit was nou ook weer niet de bedoeling, het was alleen een vraag en anders zouden we verder gaan, maargoed, je hebt het over Nepalezen hea, die zijn over de top in ‘het helpen’. ‘’ Er is iemand onderweg’’, werd ons verteld. Haha, op dat moment voelden we ons wel een beetje ‘lost’. Niet veel later stond Bishal, de jongen die we kennen van onze introductieweek voor onze neus. De weg naar het hoofdkantoor hadden we achteraf eigenlijk prima zelf kunnen vinden..
Na een hoop geduld, het uploaden van foto’s gaat traag!, stapten we om 19.00 weer op de bus naar huis. De impressies van de stad zijn ’s avonds toch anders, wel leuk om te zien. En voor mijn gevoel kwam de chaos en drukte nog meer op me af door het donker. Na de juiste overstap uiteindelijk te hebben gevonden (een Nepalees die random in het voorbijgaan hoorde waar we heen moesten, liep met ons mee naar de juiste plek en maakte een eigen weggetje vrij door met z’n handbeweging van ‘stop’, auto’s e.d. tegen te houden. Oké top, thank you! Na dik een uur onderweg te zijn geweest, werden we iets voor onze normale uitstapplaats eruit gebonjourd, omdat de bus niet verder reed. Het was maar een klein stukkie lopen, dat scheelde. Tijdens onze wandeling over de laatste weggetjes die ons altijd naar huis leiden, viel plots de stroom uit. Aardedonker om je heen en de zaklampjes waren natuurlijk thuis : - ) Niet dat je hier straatlantaarns ziet hoor, maar toch altijd meer licht dan zonder stroom. Hier en daar waren er nog winkeltjes open of er branden zwakke lampjes (kaarsen, olielampjes, vuur) bij mensen thuis en je ogen wennen langzaam aan het donker, waardoor de weg wel te vinden was haha. Om 20.30 thuis en eindelijk eten! We zijn ongeveer 12 uur onderweg geweest vandaag, dus de rest van de avond was het voornamelijk relaxen!

Dag 18 ( donderdag 01 mei)
Het was weer een ‘public holiday’ today, dus tijd voor een tripje. San, de jongen die ons aanspreekpunt is op het center, had voorgesteld samen wat te ondernemen. Hij zou een busje lenen en wilde ons dingen van Nepal laten zien. Helemaal prima natuurlijk. Elke, een van mijn huisgenootjes, is ook meegegaan dus we gingen met z’n drietjes op stap.
San stond op de afgesproken plek met een van de busjes die ook wordt gebruikt voor het vervoer van de kinderen, met daarbij een van de jongens die de busjes rijdt, die mee was als chauffeur. Een privé busje was wel heel fijn! We hadden geen idee waar we naar toe zouden gaan, want San wist dat geloof ik zelf ook nog niet helemaal de dag van te voren.
De rit begon al vrij snel bergopwaarts te gaan, wat ook leuk was omdat je dan de bergen waar we al 2,5 week tegenaan zouden moeten hebben gekeken zonder smog, eens goed zagen! De meeste weggetjes die we reden, waren erg slecht, waardoor onze lachspieren impulsen kregen. Ik heb maar een kort filmpje gemaakt voor de impressie op wat voor manier je in de auto zit. Een goede BH en schedelbescherming zou een vereiste moeten zijn voor je aan de rit begint. De meeste bergwegen later waren daar wel geasfalteerd, dus dat scheelde aan de ene kant, maar aan de andere kant werd ons halverwege wel gevraagd of we even konden uitstappen. De auto had het zwaar! Hij is zonder ons een stukje verder naar boven gereden om daar even af te koelen. Of we dan dat stukje omhoog wilden lopen. Natuurlijk!! Pff, dit was zo stijl dat je de weerstand van de zwaartekracht voelt en je automatisch naar voren gaat hangen om met beide benen op de grond te blijven. Het was maar een klein stukje hoor en toen we ons vervoermiddel zagen staan uithijgen, maakte het nog even een afkoelend of juist verhittend? geluid in de vorm van harde knallen. Gewoon, zoals een rotje. ‘Do not worry, nothing on the hand!’ , en de drie goedgelovige meisjes stapten weer in :- )
We hebben nog een flink stuk naar boven afgelegd om uiteindelijk aan te komen bij de ‘White Gomba’. Een Bouddhistische tempel met daarnaast een klooster waar Monniken wonen. Dit stond op een mooie open plek waar het uitzicht heerlijk was. En die STILTE!! Heilig in het hectische leventje. De wind was aardig aanwezig, waardoor de positiefoto’s nou niet heel charmant zijn uitgevallen, maar wel typisch. San kwam ons teleurstellen met het nieuws dat de tempel dicht was vandaag, waardoor we er geen bezoek aan konden brengen. Dit vond hij zelf heel erg en voelde zich schuldig. Het was jammer, maar we gaan een andere keer nog terug.
Op naar de woeste weg die ons weer naar beneden zou brengen. Vrij aan het aan begin stopten we aan de kant van de weg en San gaf aan dat de kinderen die in de berm stonden, Nepali fruits aan het plukken waren. Hij stapte uit om voor ons wat fruit te plukken. Het was een vruchtje wat lijkt op de lichtrode frambozen die wij kennen, alleen kleiner en geel van kleur. Lekker zoet!
Beneden aangekomen, vonden we het allemaal wel tijd voor de lunch! In een restaurantje zijn we aan tafel geschoven die hoger op een plateau staat waar je ook op zit met je billen op een groot kussen en je benen ergens op een plek die je maar moet uitzoeken. We wilden graag Nepalees eten, dus we kozen ervoor verschillende gerechtjes te bestellen, zodat we met z’n vijven hiervan konden eten. San bestelde best aardig wat en hebben het ook niet allemaal op kunnen eten. Tijdens het eten van een maaltijd zie je vaak goed de cultuurverschillen. San vroeg aan ons of we een hapje altijd in kleine hapjes opeten ipv het in één keer in je mond te stoppen. ‘Ja San, vaak wel’. Ook kunnen Nepalezen gigantisch smakken tijdens het eten, dus we hebben wel gelachen. Redelijk aan het eind van onze mega lunch, prikte ik met mijn vork nog wat groentestukjes uit een gerecht. De groene boontjes en groene paprika werden blijkbaar ook omringd door een iets meer door de natuur op smaak gebrachte groente. Na de hap die ik nam, merkte ik al snel dat mijn mond werd weggefikt door een of andere boosdoener. Het was zo heet dat ik ervan moest hoesten, m’n kop rood werd en de tranen in m’n ogen stonden en ik het liefst met m’n mond open door de ruimte wilde rennen om het vuur met wind te blussen. San moest alleen maar lachen natuurlijk, maar de schat ging water voor dit niets gewende meisje halen. Na de observatie bleek de boosdoener een groene chili peper te zijn. Die is dus heter dan de rode chili peper. Alleen maar even ter info hoor.
Toen we na mijn toiletbezoek, wat voor het eerst op een Nepalees toilet was en daardoor Elke en Lotte hun beurt oversloegen, buiten stonden, was de wereld veranderd in een waterballet. Het regenseizoen is officieel begonnen! Niet helemaal volgens mijn planning, wat inhoudt dat dit zou seizoen zou beginnen wanneer ik met mijn ass in het vliegtuig richting Thailand zit, MAAR het moet maar. We hebben een aantal dagen achter elkaar aan het einde van de middag en ’s avonds regen gehad.
Toen op weg naar Pattan, een plaatsje waar het beroemde Durbar Square te zien is. Hier staan gebouwen met een supervette architectuur, heel erg oud met enorm veel details. Het is een heilige plek, waar verschillende tempels staan. Je moet betalen om de plaats binnen te treden, omdat het ook super toeristisch is. Een mooie plek om rond te lopen en het is erg bekend in Nepal. Je hebt overigens meerdere plaatsjes met een Durbar Square. San vertelde ons dat op deze plek veel dates plaatsvinden, omdat hier affectie tussen geliefden getoond mag worden. Haha, deze cultuur is grappig, maar sommige dingen komen erg naïef bij mij over, maar… goedgelovigheid staat voor alles! Ik word er regelmatig aan blootgesteld, maar het valt me iedere keer nog steeds op hoe mannen hier met elkaar omgaan. Als vrienden slaan ze armen om elkaar heen of lopen hand in hand en begroetingen zijn intens. Echt heerlijk om te zien, daar kan ik nou van genieten. Op de Durbar Square was ook een plaatsje waar je moeders met kinderen op de grond op een klein krukje zag zitten wachten met naast hun een dubbeldikke rij met jerrycans om drinkwater op te halen van een tappunt. Die zitten hier echt uren, dat moet wel. Na een uurtje zijn we weer door San terug naar huis gebracht in onze privébus : -) Onderweg vertelde hij dat hij ons nog wel meer wil laten zien in Nepal. We vroegen hem hoe ver de open grens met India van Kathmandu vandaan is, maar dat was toch niet zo dichtbij als gehoopt. En als je er eenmaal bent (na 8 uur rijden), ben je in het noorden van India, wat helemaal niet boeiend is om te zijn. Vervolgens moet je dus nog door India heen om op juiste leuke plaatsen terecht te komen. Oké, het idee om even naar India te gaan en daar te overnachten hebben we maar weer van de kaart geveegd. San heeft de gehele dag voor ons betaald en wilde ook geen geld van ons aannemen. Ik heb aan het einde van de rit de chauffeur geld in zijn handen gedrukt en gezegd dat ze dat samen mogen delen.

Dag 19 Vrijdag 02-05
Een natte en relatief frisse dag stond op ons te wachten! ’s Nachts al een aantal keren wakker geweest door het enorme onweer. Toch erg anders aan je ontbijtje zitten onder die grauwe regenlucht. Ingepakt in dichte schoenen en vesten en Lotte er uitziend als een chirurg met haar ziekenhuismondkapje en blauwe regenjas, zijn we naar stage vertrokken. Vrijdag, dus het fruitmoment stond op de planning. Toen we begonnen met de voorbereidingen en de watermeloen tevoorschijn haalde, zei de keukenmama; ‘’ NO mem, no watermelon today, it is to cold’’. Juist, leuk dat kou toch een behoorlijk relatief begrip is. We hebben het over een graad of 26 hea. Ik heb haar maar even gerust gesteld en aangegeven dat we toch echt wel de watermeloen zouden geven, dat het weer daarvoor niet echt uitmaakt. Ze was overstag en heeft lief meegeholpen, zoals altijd. Ze had ook niet veel keuze, want ze verstaat 2 woorden Engels.
’S Avonds zijn we met z’n vieren naar Thamel gegaan, waar we uiteindelijk met een aantal andere vrijwilligers bij elkaar kwamen. Later die avond zijn we met z’n vieren voor het eerst naar een echte Nepaleze club geweest! Haha.. ze draaien hier voor het grootste deel westerse muziek, met voor het grootste deel Nepaleze mensen. Als wit mens val je ook hier op (ook al is het best donker). Het was een erg geslaagde avond waar we veel hebben gelachen en gedanst. De clubs sluiten max. om 02.30 hier en we hoorden dat je (in ieder geval in Thamel) na 03.00 niet meer op straat moet zijn, omdat je dan opgepakt kan worden door de politie. Het klonk vreemd voor ons en de reden heeft te maken met drugs gedoe wat er op dit soort plaatsen heerst waarschijnlijk, maar goed we pakten rond die tijd een taxi naar huis. Onderweg werden we staande gehouden door politie/bewaking op straat en werd er met zaklampen in onze auto geschenen. Like: een auto vol met vluchtelingen die door een cruciaal douanepunt moeten zien te komen. Ook echt geeeen idee hoe ze die controle uitvoeren, want vragen hebben ze niet gesteld en toen die man met zijn zaklamp naar binnen scheen moet hij nou toch ook weer niet gedacht hebben dat we er zo onschuldig uitzien. Of wel?

Dag 20 zaterdag 03-05
Onze vrije dag! Na een relatief korte nacht, want ook al lig je om 03.30 in bed, dat ontbijt staat er om 09.00, zijn we met z’n drietjes naar Bouddha, een plaatsje hier vlakbij gegaan, om een cadeautje voor Lakba (het zoontje uit het gastgezin) te kopen. Hij wordt a.s. donderdag 12 jaar. Ook hebben we wat geshopt. ’S Middags hebben Lotte en Elke stof voor een zogenaamde Kurta uitgezocht. Dit is een traditioneel kledij voor vrouwen in Nepal. Je kiest je eigen kleuren en printen en ter plaatse word je in het ini mini winkeltje opgemeten, zodat ze vervolgens de Kurta exact in jouw maat kunnen maken. Een week later kun je het ophalen. Nee, ik had niet zo’n behoefte om dit te hebben of zo. Voor de rest stond deze dag voornamelijk in het teken van ‘chillen’ : - ).

Dag 21 zondag 04-05
Ook op zondag hebben Lotte en ik weekend (zo nu en dan werken we wel). Samen met Ann zijn we naar de supermarkt gegaan om wat eten en drinken in te slaan. Ook wilden Lotte en ik graag opzoek naar materiaal voor het project waarvan wij denken dat er een tekort aan is. Sowieso bekers en bakjes wilden we graag vinden. Ann, die hier al bijna vier maanden zit, vertelde ons over een groot center iets voorbij Bouddha, waar ze van alles en nog wat verkopen op verschillende verdiepingen. Na 10 minuten lopen kwamen we aan bij het enorme gebouw, wat voor je gevoel een soort Ikea is die je binnenstapt. Lekker contrast weer. We hebben ons hier enige tijd uitgeleefd en zijn met twee grote manden vol naar de kassa gelopen. Allerlei voornamelijk speelmateriaal voor binnen en buiten hebben we aangeschaft. Ook de bekers en de bakjes zijn er. Nu alleen nog dienbladen die niet al te duur zijn. Die moeten we nog vinden. Er is maar 1 dienblad aanwezig en aangezien het fruit en drinkmoment een aardige onderneming is met maar 1 dienblad, willen wij het hen zo gemakkelijk mogelijk maken, zodat ze het blijven voortzetten als wij weer weg zijn. Het te betalen bedrag hadden we niet direct contant, dus ik wilde het pinnen. Er staan dus vier pinapparaten met daarboven enorme letters ‘VISA’ en ‘Meastro’ etc. , maar mooi niet dat ook maar één van deze apparaten zin had om het bedrag van mijn rekening te plukken. En nee, ook niet bij die van Lotte. Dus toch maar naar buiten gelopen om contant geld te halen, er zat een afhaalpunt op dat terrein dus perfect. Bepakt en bezakt zijn we in de o zo ondertussen bekende busjes gestapt richting huis. Vlak bij huis, het laatste stuk wat we nog moeten lopen toch maar besloten om ook nog een watermeloen van zoveel kilo mee te zeulen, omdat dat toch wel erg lekker is. Kan er nog wel bij joh!
’S Middags was er nog een stroomuitvalmoment door de bliksem die ergens was ingeslagen, het was acuut op hetzelfde moment van bliksem/donder en stroomuitval. Wij dachten, nou dit was het dan voor de komende minimaal week zonder stroom, maar wonder boven wonder was het vrij snel weer terug. Misschien toch niet ingeslagen. Later in de middag begonnen Lotte, Elke en Ann zich ziekig te voelen en het eerste moment dat we bij het gastgezin in de keuken aan tafel aten, onder toekijkende ogen van hen, waren er in ieder geval twee van ons die weinig tot niets aten. Ik zat nog lekker te happen, maar ik ben ’s avonds en ’s nachts mij ook ziek gaan voelen. Na enige speculatie, is het waarschijnlijk de yoghurt geweest van het ontbijt van gister. Melkproducten raden ze eigenlijk al af om hier te nemen, maar in principe kun je wat er in je gastgezin wordt aangeboden gewoon goed eten. Toch kunnen er iets te veel enthousiaste diertjes in hebben gezeten. Je zit toch met stroomuitvalmomenten op de dag, waardoor ook je koelkast niet werkt en misschien had het net wat te lang naast de koeling gestaan. We dachten ook nog aan onze cocktails met ‘verkeerde’ ijsblokjes van vrijdagavond. Het kan in principe van alles zijn, maar wel iets wat we alle vier hebben ingenomen, dat moge duidelijk wezen.
 
Dag 22/23, maandag/dinsdag 05-05/06-05

Vandaag toch gewoon naar stage! We gingen vandaag beginnen met ons thema: introductie met kindjes die autisme hebben. We wilden met de kinderen een poster maken wat over jezelf gaat. Huis, school, papa en mama, lievelingseten etc. Na de spulletjes klaargelegd te hebben, haalden we de eerste 5 kinderen op om in een aparte ruimte in het centrum te gaan zitten. Deze ruimte is in principe de enige ruimte die wij hebben om met kinderen apart iets te doen. Geruisloos en afgezonderd is deze ruimte totaal niet, want het heeft niet geheel gesloten muren en de ene kant van het lokaal grenst aan de gang en de andere kant aan een klaslokaal. Het gevolg is dat er regelmatig mensen door dit lokaal heen lopen, wat dus een vette storing geeft. Een van de medewerkers die ons vaker helpt met dingetjes en vertaald, zat er vandaag ook bij om te vertalen. Zonder deze vertaling kunnen we niet. We kwamen er al snel achter dat 5 kinderen te veel was, dus hebben het opgesplitst. Hierna werd vrij snel een van de kinderen opgehaald voor fysiotherapie (dit gaat altijd overal tussendoor en heeft ook wel voorrang), dus die val af. En nog even later kwam een van de moeders hun kind ophalen, dus je hield weinig over. De opdracht was blijkbaar te hoog gegrepen, dit is echt moeilijk inschatten want zelfs kinderen van dezelfde leeftijd kunnen een enorm verschil hebben. We hebben toen bij het tweede groepje kids gewoon klei en speelgoedauto’s gepakt wat wij hadden aangeschaft, om daar mee een tijdje te spelen en de kinderen apart de aandacht te geven. Het klei werd alleen maar gebruikt als snoep door het ene kind en het andere kind wilde niets en ik vraag me af in hoeverre hij iets kan. Als wij hem zien zitten in het lokaal is dat alleen maar in een stoel, zonder speelgoed en hij schud de hele dag met zijn hoofd. We besloten naar buiten te gaan, om uit te razen. Het kindje met autisme (het andere kind hadden we gewoon uit de klas meegenomen, omdat we toch maar 1 kindje hadden en met z’n tweeën waren), wilde niet naar buiten en begon te huilen. Continu wilde het naar binnen en het liefst terug naar zijn lokaal. Veilige omgeving opzoeken blijkbaar, terwijl hij daar weinig tot niets doet. Ik heb met hem een tijdje bij de deuropening gespeeld met de hordeur, de grens tussen binnen en buiten. Tig keer herhalen van die hordeur op en dicht doen was wel echt fantastisch! Oké, prima als jij dat wil.
De directrice sprak ons aan en vroeg hoe het ging. We gaven aan dat het niet heel lekker liep, dus we hebben met elkaar een gesprek gehad. Uit het gesprek kwam naar voren dat het werken met alleen de autistische kinderen geen goede optie voor ons is. Deze kinderen kunnen geen van allen Engels, spreken weinig tot geen Nepali en zijn allemaal onderontwikkeld in vergelijking met hun leeftijd. We besloten met elkaar het roer geheel om te gooien. Uiteindelijk hebben we een nieuw plan gemaakt. Vanaf morgen gaan we ons met de nieuwe planning bezig houden. Het nieuwe plan richt zich meer op kinderen die handelbaarder zijn en een beetje Engels kunnen verstaan. Het houdt verder in dat we maandag knutselactiviteiten ondernemen met kinderen die dit soort activiteiten specifiek in hun behandelplan hebben staan, omdat zij moeten oefenen met motoriek etc. Dinsdags en vrijdags gaan we lesjes geven. De lessen gaan we geven aan drie verschillende klassen en ook kleine groepjes kinderen apart hiervan. We zullen dit zelf gaan onderverdelen in onze tijd op dinsdag en vrijdag. Woensdag staat hier in het teken van een kleurwedstrijd. Dit is al een bestaande activiteit en wij kunnen deze overnemen. Op Donderdag doen we met bepaalde kinderen (ADHD’ers bijvoorbeeld) buitenactiviteiten en dan is de week vol. Vanaf deze week starten we direct met dit nieuwe plan.

 
Dag 24, woensdag 7 mei
Vandaag stond de kleurwedstrijd op het programma. Verschillende klassen krijgen om een bepaald tijdstip de opdracht om een kleurplaat in te kleuren en de groepen die wij ook les gaan geven, mogen zelfstandig tekenen. Iedere week staat de wedstrijd in het teken van een thema. We werden vandaag begeleid, maar het was al snel duidelijk dat een grote chaos was en ik vroeg me af of die kinderen überhaupt wisten dat ze hun best moesten doen voor een prijs of dat ze gewoon geen zin hadden. Ook waren er te weinig kleurpotloden, waardoor die kids alles van elkaar afpakken en de wedstrijd werd niet gedaan door de kinderen allemaal dezelfde kleurplaat te geven maar gewoon verschillende. Natuurlijk hoeft het allemaal niet zo serieus te zijn, maar er moet wel ergens een basis zijn van zo’n georganiseerde activiteit. Sommige kinderen kleurden 2 platen en sommige nog geen eens de helft van 1 plaat, maar op een gegeven moment moet je stoppen. Aan het einde van alle tekeningen, worden er per klas 3 prijsjes verloot. Het had lang geduurd vandaag bij twee klassen, waardoor ze de derde klas lieten zitten. Niet erg leuk en consequent.
’S middags na stage zijn we naar het internetcafé geweest om ons nieuwe plan schematisch uit te werken en ik heb nog een sollicitatie voor een stage de deur uit gedaan. De terugweg naar huis (wat alleen maar 1 weg rechtdoor is) is op de een of andere manier toch altijd ingewikkelder dan diezelfde weg heen te komen naar het internetcafé. Alle busjes rijden er op de heenweg langs, maar in Nepal betekent niet direct dat je ook vervoer terug hebt via diezelfde weg. Er moest wel wat zijn en Ann had ons eens verteld dat de grotere bussen langs Dhaksin Dhoka gaan, dus die hadden we op de kop getikt.
’ S avonds is Victor bij ons komen eten om het te hebben over onze trip die we willen gaan maken naar Pokhara en Chitwan. Victor woont in een meer traditioneel gastgezin en zij eten echt 2 maal per dag rijst. Hij wist van onze ervaring hier, dus hoopte op wat anders. Helaas, het was het traditionele rijstgerecht (Dahl Bhaat) wat er op het menu stond, zo zielig haha.