maand mei in een notendop. deel 3/3

Dag 37, dinsdag 20 mei
Vandaag weer terug naar Kathmandu! Jammer, back to reality. De bus vertrok om 07.30, dus het was weer een vroegertje vandaag. We wilden eerst het liefst een latere bus pakken, om in Pokhara nog dingen te zien, maar er ging maar 1 bus vandaag aangezien het 7 of 8 uur rijden is. Dus toch maar meegegaan. Kathmandu ligt maar 200 km van Pokhara vandaan, waar wij dus zo’n twee uur over rijden, doen ze hier in Nepal 7 of 8 uur. Het zijn alleen maar kronkelwegen en berggebieden dus dat gaat allemaal niet zo hard haha. Onderweg stoppen we ook natuurlijk, dus dat zit bij die uren in. Goed het betekende dat we rond 15.30 weer thuis waren. De rest van de dag hebben we niet zo veel meer gedaan. Victor is direct doorgegaan naar Thamel om nog wat inkopen te doen voor zijn trekking die de volgende dag begon. Hij kwam later aanschuiven aan tafel en bleef hier een nachtje slapen om vervolgens weer om 05.00 te vertrekken voor zijn trekking door de bergen van 8 dagen. Shiba is zijn gids voor deze dagen. Deze man is leuk en lacht om alles met een ontzettend komische lach, dus dat gaat vast goed komen. Als Victor terug is van zijn trekking komt hij hier nog de rest van zijn spullen ophalen en als het lukt gaat hij 3 dagen als Monnik leven in een klooster, voordat hij 3 juni naar huis vertrekt. Elke is vandaag vertrokken naar Pokhara, dus onze bussen hebben elkaar waarschijnlijk gekruist. Haar vrijwilligerswerk voor 3 weken zat erop en gaat naar Pokhara, een trip maken, in een wellnesscenter zitten om vervolgens nog een trip te maken naar Thailand, Cambodja en Vietnam. Die is ook pas over 3 maanden terug in Nederland.

 
Dag 38, woensdag 21 mei
Vandaag weer gewoon aan het werk! De tekenwedstrijd stond op de planning. Eigenlijk is dat een grote chaos en is het voor mij verder niet zo boeiend om te doen als activiteit en aangezien ons plan weer gewijzigd is en we de focus willen gaan leggen op het geven van een presentatie en het geven van lesjes op dinsdag en vrijdag, hebben we besloten de woensdag niet naar het centrum te komen, maar zelfstandig gaan werken aan voorbereidingen voor onze doelen die we nog graag willen behalen. Het is nu echt nog maar een hele korte periode dat we hier zijn. De tijd vliegt hier nog meer dan dat die thuis doet, dat is echt ongelooflijk. We zijn er nu wel achter dat 8 weken werken te weinig is, omdat je de helft van deze tijd nodig hebt om te oriënteren en te observeren om vervolgens gericht te werk te gaan en te ervaren en het aan te passen. Ik gok dat 4 maanden een mooie periode zal zijn om echt iets goed te kunnen opbouwen.

Dag 39, donderdag 22 mei
Vandaag was het weer een public holiday, dus geen school voor de kinderen en geen school voor ons. We hebben vandaag onze tijd besteed aan het voorbereiden van de les van morgen. We zijn naar het internetcafé geweest en hebben een les over het menselijk lichaam voorbereid. We hebben plaatjes gezocht en ook de vertaling in het Nepali opgezocht. Eigenlijk hebben we het gevraagd aan een vriend van Ann, die ons samen met Anne kwam opzoeken voor de lunch. Hij kon gemakkelijk even de woorden erbij voegen, top! Ook hebben we een memoriespel gemaakt wat je met twee groepjes kunt spelen. We hebben dezelfde lichaamsdelen in het klein gemaakt, met daarbij een bijpassend plaatje, wat dus de memorie vormt. Bijvoorbeeld: oor/muzieknoot of buik/baby. Na het printen van aardig wat velletjes papier, hebben we het verderop in de straat direct laten plastificeren, zodat ze het spel gewoon prima kunnen blijven gebruiken.
Tegen half 5 waren we klaar en zijn toen zijn we met die vriend van Ann, een vriend van hem en wij drie gaan chillen in een restaurantje waar je heel chill in een tuintje kunt zitten waar een mooi loungeplekje. Ze hebben er ook een huiskat, of eigenlijk maakt hij zichzelf een huiskat, omdat hij zichzelf gewoon opdringt. Hij mauwt alles en iedereen bij elkaar haha. Rond een uurtje of 20.00 weer thuis en maar weer is Dahl Bhaat gegeten. Afgelopen tijd heeft mama niet meer zo veel zin om wat anders te maken geloof ik. Het zal de zwangerschap wel zijn.

Dag 40, vrijdag 23 mei

Vandaag weer naar het centrum en alweer het laatste dagje voor het weekend. Kort weekje zo, die twee werkdagen. Onze les stond op het programma! Hier hebben we ongeveer een uurtje over gedaan en het verliep super goed! De vorige keer hadden we ook deze klas les gegeven in het klok kijken en dit sloot ook redelijk aan qua niveau, dus we hadden deze houvast. Het is heel erg moeilijk niveau bepalen voor ons, aangezien de klassen bijvoorbeeld qua leeftijd wel hetzelfde kunnen zijn, maar het niveau echt anders is qua intelligentie. Ook het kunnen van kinderen op een bepaalde leeftijd schatten wij in zoals dat bij ons is, maar hier wordt helemaal niet zo veel gestimuleerd bij kinderen als wij dat doen dat is wel duidelijk. Daarnaast zijn we afhankelijk van de docent, omdat zij de lesstof in het Nepali moet vertalen. Eigenlijk is er maar 1 klas waarbij de meeste kinderen wat Engels kunnen verstaan en 1 meisje uit die klas die het goed kan verstaan en ook spreekt.
Vandaag was het ook weer de dag voor een fruitmoment en we gingen er van uit dat er nog appels over waren van een eerdere keer, maar dit was niet zo. Oké, dan alleen maar drinken vandaag, ook prima. We hadden voor vandaag ook weer de les voor klokkijken op het programma staan als herhaling van de vorige keer, aangezien het best lastig was voor deze groep kinderen. Helaas is dit er niet meer van gekomen i.v.m. tijdgebrek. De werkdagen zijn relatief kort als je activiteiten wilt doen en je rekening moet houden met eet en andere lesmomenten van de kinderen.
’S middags hebben Lotte en ik ergens random in een ondergrondse tent een drankje gedronken. Hier komen waarschijnlijk nooit toeristen, want je voelde de ongemakkelijkheid haha. Hier in Nepal vind ik heel veel dingen zo random. Dat komt omdat de context van de dingen die je ziet voor ons niet logisch is en alles hier door elkaar heen gebeurt of letterlijk twee tegengestelde beelden naast elkaar ziet. Ik kan nog steeds na 6 weken om dingen lachen en ik kijk nog steeds met plezier/shock naar het straatbeeld tijdens de busritten die ik maak. Ik zie nog steeds nieuwe dingen.
Om even terug te komen op de ondergrondse tent. We hebben daar een uurtje gezeten en we hadden het over stage en onze plan van aanpak voor de korte periode dat we nog stage lopen. Wat is haalbaar en wat is nuttig en het handigst te doen qua tijd. Op een gegeven moment komt een Nepaleze man die ietsje verderop aan een tafeltje zat, bij ons aanschuiven en begint een gesprek met ons en legde zijn verhaal over zijn werkleventje etc. bij ons neer. Dit is ook zo typisch voor deze cultuur. Eigenlijk hadden wij hier op dit moment echt ff geen zin in en in Nederland hoef je ook niet te verwachten dat vreemden bij je aanschuiven. Maar ja, je stuurt iemand ook niet weg haha en het is natuurlijk leuk lief en aardig bedoeld, maar die ‘even niet’ momenten is dan weer typisch westers. Wij zijn gesteld op een privéterritorium of privacy. We moesten rond 18.30 weer vertrekken naar huis voor het eten, dus we hadden een goede reden om niet langer te blijven plakken, wat hij natuurlijk 4 keer nog navroeg : -)
Vandaag was ik ziekig, griepverschijnselen en nog wat andere vage klachten die ik niet ken, dus ben om 20.00 naar bed gegaan.

Dag 41, zaterdag 24 mei
Zaterdag stond ik om 08.30 op, klokje rond geslapen. Ik voelde me lichtelijk beter, maar nog erg zwak. Er stond een gezellige dag op de planning en die wilde ik wel graag meedoen, dus ben wel gaan ontbijten ook al was het niet veel. Tijdens het opmaken brak het zweet me uit, het vocht liep letterlijk langs m’n gezicht en langs m’n rug en mijn voeten waren koud. Ergens voelde het prettig, omdat er wat in werking werd gezet.
Zaterdag, de vrije dag. Vandaag had Ann ons uitgenodigd mee te gaan naar Umesh, de jongen waar ik eerder over vertelde. We zouden dan een ‘momo party’ houden :-) :-) . Momo’s zijn die lekkere hapjes waar ik het ook vast en zeker eerder over heb gehad. Hij en zijn vrienden zouden deze thuis zelf gaan maken. Rond een uurtje of 11.30 waren we bij hem thuis. Hij woont hier samen met zijn zus en het huis is gelijkvloers, boven wonen anderen. Best een mooie ruimte om in te wonen en menig student bij ons (like me) zou er jaloers op zijn. Het schijnt dat pappie en mammie alles betalen en ze hebben zelfs een werkster in huis. Zo zie je maar, die contrasten zie je overal op de wereld. De familie waar wij bij in wonen heeft ook een bovengemiddeld leven. Op zich wel jammer dat wij een echt traditioneel gastgezin niet zo van dichtbij meemaken, maar aan de andere kant ook wel weer erg fijn om te hebben wat we nu hebben. Iedere dag als ik thuis kom, voelt het ook echt als thuiskomen. Een rustplaats en redelijk comfortabel, zonder dat je continu met andere gezinsleden in een ruimte zit, omdat wij een aparte verdieping hebben.
Anne, Lotte en ik wilden graag de Zoo bekijken, dus we zijn in de taxi gestapt richting Zoo. Het was best druk bij aankomst. De entreeprijs voor ons verschilde enorm met die van Umesh. Als toerist betaal je 500 Roupees en als volwassen Nepalees 60 Roupees. Haha, gekte. Het weer betrok wat meer en natuurlijk was het enige moment van regen op deze dag, het moment dat wij in de dierentuin rond liepen. Maarrr Lianne was zo slim om haar paraplu ‘mee te pakken’. Dat zeggen ze dan in België. De dierentuin was niet heel groot, maar het was wel even leuk om te zien. Wel apart om de herten en de aapjes ineens achter een hek te zien hier in Nepal. Lotte wilde graag ‘het aquarium’ zien, daar eenmaal aangekomen was je er ook zo weer vandaan. Maar liefst vijf bakken met vissen stonden opgesteld onder een afdak. En de vissen waren niet eens boeiend haha.
Rond 14.30 waren we weer thuis.
De zelfgemaakte momo’s die ze met z’n drieën op de grond op een groot kleed aan het maken waren, smaakten goed! Ik kon niet zo veel eten en had vandaag nog gekke aanvalmomenten van me ziek voelen, maar ik ben me in principe beter gaan voelen gedurende de dag. Even was ik bang dat ik rauwe kip aan het eten was in de gestoomde momo’s, omdat ze de kip er rauw in stoppen en het dan gaar moet stomen of bakken. Dit stomen moet dan wel lang genoeg gebeuren natuurlijk haha, maar het is goed gegaan, kan ik nu een paar dagen later bevestigend zeggen.
In de middag kwam het idee om naar een poolparty te gaan, maar de zin was er niet direct. Eerst zijn we aan het einde van de middag dienbladen gaan kopen voor ons project. Hiermee willen we het onszelf makkelijker maken gedurende de drinkmomenten en ook voor het centrum zelf, omdat we graag willen dat ze het drinkmoment per dag voortzetten als wij weg zijn. We dachten dan nemen we die Nepalezen even mee die kunnen een betere prijs voor ons regelen. Je kunt hier bijna overal geld van de prijs afkrijgen namelijk. Daarna zijn we thee gaan drinken haha en dit was het idee van de mannen. Hier drinken de jongens onderling in de middag thee met elkaar in een café, dat klinkt wel schattig hè. Bij ons is dat echt een vrouwending. Dus wij theedrinken; zwart zonder suiker graag. Die zoete melkthee wat standaard is, komt m’n neus een beetje uit.
’S avonds zijn we met elkaar wat gaan eten in een hotel/restaurant en het idee was om daarna naar de poolparty te gaan. Ze waren alleen even vergeten te communiceren naar ons dat die poolparty maar tot 21.00 duurt haha. We hadden verder een gezellige avond en Umesh had kamers geboekt in een ander hotel, ons eethotel zat vol, om daar te gaan slapen. Dat doen ze hier vrij snel. ’S Avonds zag ik een scooter die achterop een losse tv (zo’n grote me een kont) had vastgebonden en het was regenachtig weer, tuurlijk. Haha, dit zijn die random dingen die ik bedoel.

Dag 42, zondag 25 mei
Vandaag stond een bezoek aan een waterpark op de planning. We zouden hier met z’n drieën naar toe gaan, maar vandaag was er regen voorspelt. ’S Ochtends vroeg zag het er totaal niet uit dat het later zou gaan regenen, maar dat heb je hier dus heel vaak. Daar kun je dus geen touw aan vast knopen. We hakten de knoop door om niet te gaan. Ann gaat volgende week zaterdag weg, dus een ander moment komt er voor haar niet, maar Lotte en ik gaan misschien nog een keertje. De nacht in het hotel was voor mij kort aangezien ik op muggenjacht moest en het mega warm was. Een mugje ben ik wel gewend ondertussen, maar het was niet te doen om in slaap te vallen met die muggen in dat hotel, het waren er echt acht of zo, my god. De nacht was voor ons alle drie niet lang, dus hebben er een lekkere chillmiddag van gemaakt. We zijn naar het leuke restaurantje gegaan waar je in de tuin in een loungehoek kunt zitten en hebben daar geluncht. Later zijn we nog wat winkeltjes afgelopen om leuke prullaria te zien (en te kopen). Ook heb ik toch HET krukje gekocht! Haha, hier in Nepal zie je ze overal gebruikt worden in winkels en op straat. Het zijn handgemaakte krukjes; een echte reminder aan Nepal. Toen in het busje naar huis. Het krukje wordt afgenomen en voorin gelegd en zelf mag je achterin instappen. Dat krukje zie je later wel weer een keer terug. Mensen houden in de bus vaak spullen voor je vast, omdat dat handiger is in een busje waar amper ruimte is voor je eigen lijf. Onderweg stopten we even langs de weg, omdat een band moest worden opgepompt. Dit gebeurt dus gewoon tijdens een busrit en met zo veel mensen erin dat het busje uitpuilt, super handig toch! Die luchtpomp is er dan ook ineens aanwezig, omdat mensen er mee aan komen zeulen. En weer verder!

Dag 43, maandag 26 mei
Het weekend is weer voorbij en vandaag staat de knutselactiviteit op de planning. Ook had ik gevraagd om een keer aanwezig te zijn bij een intakegesprek met een nieuw kind. Vandaag vond zo’n gesprek plaats en wij hebben meegekeken. Het kind is lichamelijk gehandicapt; spasme en epilepsie. Omdat dit lichamelijke voorop staat en het blijkt dat het kind nog niet kan goed kan zitten door zijn handicap, wordt het mentale gedeelte eigenlijk een beetje overgeslagen. Het kind komt toch nog niet op school, omdat het niet kan zitten, dus eerst is de therapie lichamelijk gericht. De ouders worden voor het gesprek meegenomen naar de fysioruimte, waar op dat moment nog 9 andere mensen aanwezig zijn. Ze namen plaats op een mat op de grond en zij voerde daar het gesprek met de ouders tussen alles en iedereen in. Zo nu en dan checkte ze de werkzaamheid van het lichaam bij het kind die op de mat er naast lag. De checklijst die wordt afgenomen, ziet er wel goed en volledig uit.
De knutselactiviteit deden we met drie meiden. Deze meiden zijn 12 jaar of ouder, ik weet het niet precies, maar hebben een lager intelligentieniveau. Gericht op wat er in hun behandelplannen staat, hebben we het knutselen bedacht. Zij moeten vouwen en knippen etc. om zo de beheersing meer te krijgen en motoriek te oefenen. We zijn vliegtuigjes gaan vouwen en een soort lampion gemaakt. Heel simpel, het niveau moet laag zijn. Vervolgens heb ik voor ieder een vel papier gepakt en daarop een grote gekleurde cirkel met daarin een kleine cirkel geplakt. Nu vroeg ik hen om ditzelfde te doen met een driehoek en een vierkant en ik heb gevraagd of iemand de opdracht in Nepali wilde vertalen. Het uitvoeren van de opdracht bleek toch nog lastig te zijn. Je ziet gewoon dat ze de context niet begrijpen en je moet echt alles stap voor stap voordoen en 100 x uitleggen. Natuurlijk is dat zo als je iets moet leren, maar deze meiden zijn 12 jaar oud, dat blijft een vreemd gevoel. Je merkte wel dat ze het alle drie heel erg leuk vonden om te doen allemaal, ze straalden echt en daar doe je het voor.
Vandaag hadden we onze dienbladen maar direct ingezet en dat werkt wel sneller.

Dag 44, dinsdag 27 mei
Vandaag hebben we eigenlijk geen moment gezeten en dat is positief! Dinsdag is een lesdag voor ons, dus we kozen er voor om de klas les te geven die we nog niet hadden gehad en daarnaast een aantal losse kinderen in kleine groepjes dezelfde les te geven. Deze kinderen zitten in andere klassen, maar zijn voor ons goed handelbaar om het zo maar te zeggen :P. We moesten kiezen tussen de twee lessen die we tot nu gehad hebben; het klokkijken of de lichaamsdelen. Omdat de klas iets jongere kinderen bevat, kozen we ervoor het klokkijken aan te leren. Het memoriespel met lichaamsdelen zal te moeilijk zijn. We hebben in deze klokkijkles 3 oefeningen zitten. De eerste oefening bestaat uit het invullen van een lege klok op papier en er dan wijzers intekenen op 5.00. De tweede oefening bestaat uit het invullen van juiste tijdstippen achter de plaatjes van dagelijkse activiteiten die afgebeeld stonden op papier. Het ging om de analoge en digitale tijd en konden dit in de klokken zelf schrijven. De derde opdracht houdt in dat de kinderen of de ingevulde analoge tijd moeten omzetten in digitale tijd of andersom. Tijden waren op papier al aangegeven en de andere tijd moest worden ingevuld. Deze opdrachten hebben we met 1 van de 3 klassen redelijk goed kunnen doorlopen, sommige bleven achter met de kennis, maar de klas van vandaag kon opdracht 1 nog niet afronden. Het gaat om kinderen van 7 t/m 11 jaar. Zo merk je dat dit bij ons vanaf kleins af aan gestimuleerd wordt, maar hier niet. Binnen 10 minuten zaten we nog met twee kinderen in de klas die het wel leuk vonden om te doen. De rest van de klas was naar buiten gevlucht. Ja, de docente vond alles prima blijkbaar. Tja….
Ook hebben we deze les gegeven aan 4 andere kinderen, die we in twee groepjes van twee les gaven. Voor hen was het ook een te hoog niveau om alle opdrachten te doen van het klokkijken, dus we hebben het bij opdracht 1 gehouden en ik heb toen bedacht dat ieder rondje waar een cijfer in staat van de klok een andere kleur te geven en dit heb ik uitgeschreven voor ze. Like: 1=rood, 2=blauw etc. Deze link was ook al vrij lastig te leggen, dus echt stap voor stap uitleggen en herhalen kwamen we er uit. Zwoeguurtjes hoor! Ik heb me verbaasd over het niveau van deze kinderen, terwijl er niet bij ieder kind sprake is van een lage intelligentie.

Dag 45, woensdag 28 mei 2014
Vandaag hadden we een dagje vrij genomen om de lessen voor vrijdag voor te bereiden en de presentatie voor volgende week donderdag voor te bereiden. De presentatie gaan we houden voor alle docenten en de eigenaren, eigenlijk iedere stafmedewerker. Hierin willen we benoemen hoe wij onze tijd hebben ervaren, wat we goed vinden aan het center en wat onze visie is. Wij willen dit graag meegeven, zodat zij hiervan kunnen leren. Uiteindelijk willen we aan het einde van onze presentatie basisregels opstellen die we samen met hen bedenken en deze werken wij uit en zullen we plastificeren en op verschillende plaatsen in het center ophangen. Ook maken Lotte en ik een activiteitenboekje die we graag willen aanbieden, zodat docenten hier gemakkelijk activiteiten uit kunnen halen als ze niet weten wat ze met de kinderen kunnen doen.
Vandaag hebben we de punten voor in de presentatie voor het grootste deel beschreven, wellicht dat we nog op dingen komen, want we kunnen wel 100 dingen opnoemen als verbeterpunt. Toch moeten we kritisch blijven kijken naar de zin en haalbaarheid van de verbeterpunten en onze gedachtegang aanpassen aan hoe de omstandigheden hier zijn en daar op een zo goed mogelijke manier verbetering in aan brengen, maar het niet te heftig omgooien zoals je het liefste wilt doen, omdat je weet hoe het in Nederland er aan toe gaat. De kennis en weet en logica hoe wij nadenken over dingen is er bij deze mensen helemaal niet, dus hoef je ook niet te verwachten dat ze het in de praktijk zomaar even omgooien en uitvoeren wat jij zegt. Een mooi voorbeeld hiervan is dat wij als reden voor het weigeren van drinken geven bij een kind te horen kregen dat hij dan naar het toilet moet en hij dit niet zelfstandig kan. Of te wel, dat is allemaal te veel moeite. Dit mag natuurlijk geen reden zijn om een kind geen drinken te geven, dus willen we meegeven dat het verstandig kan zijn om luiers aan te schaffen en die gedurende de tijd op het center te laten dragen door sommige kinderen. Dit scheelt ook een hoop gesjouw met de kinderen (wat ook niet goed is voor lichamelijke houding van de docenten) en de kinderen kunnen gewoon hun drinken krijgen. Ook zouden ze kunnen vragen of de ouders thuis de luier al willen omdoen. Luiers zijn hier waarschijnlijk ook duur, dus zal niet iedereen in staat zijn dit te kopen dus is het als center goed om hierin te investeren.
De onderwerpen van onze presentatie zijn: Eten en drinken, omgangsvormen met kinderen en docenten onderling, regels en structuur, veiligheid en hygiëne, lessen, intakegesprekken en materialen en hebben hier vandaag over zitten brainstormen en deels vertaald in het Engels. Rond 13.00 namen we even een break om te lunchen en het ‘garden restaurant’ waar ik eerder over vertelde. Uiteindelijk zijn we hier de hele middag blijven plakken en hebben vanuit daar via de laptop en internet (er was stroom op dat moment, dus wifi) de lessen voorbereid. Moet kunnen toch! : -) Mijn koffie caramel smoothie was niet wat ie moest zijn, maar m’n eten was lekker! En die mensjes doen zo hun best, hier zou ik niet zo snel commentaar leveren als ik Nederland :-P Ze hebben daar ook een bakkerij’tje waar je koffiebroodjes of taart kunt bestellen, maar wat me opvalt in Nepal is dat al dit soort lekkernijen er perfect uitzien, maar niet zo lekker smaken. In dit restaurant kan het er aardig mee door, dat moet ik dan wel eerlijk bekennen. Rond een uur of 18.00 bedachten we dat we maar eens moesten opstappen, omdat we nog wat wilden uitprinten en plastificeren in een internetcafé verderop. Dit verliep allemaal soepel en toen rond 19.00 met de bus naar huis gegaan. Onderweg stopte het busje en ik zag de busjongen naar de overkant rennen en een winkel binnen stappen. We moesten op hem wachten en ik zei tegen Lotte: die moet vast geld wisselen of zo, maar toen zag je hem dus zijn kleding wat klaar was, gemaakt denk ik, ophalen en betalen om vervolgens snel terug te rennen naar de bus om verder te gaan en onderweg bijna aangereden te worden door een fietser. Haha, dat is even een privé dingetje tussendoor onder werktijd, waarom ook niet. Niemand die hier van op kijkt of er wat van zegt. Moet je in Nederland is proberen…
Waar we vandaag en ook vorige week ineens mee te maken kregen waren mensen die echt letterlijk alleen maar op straat leven. Straatkinderen die aan je vastplakken en moeders met kleine kinderen die je smeken om melk te kopen in de supermarkt voor hun kindje. Ze zetten hun kind in om je gevoelige snaar te raken en ze lopen echt meters met je mee om je aandacht te vragen. De keren dat we in het internetcafé hebben gezeten, kwamen er zo nu en dan ook straatkinderen bij het raam staan en hun hand ophielden, wel een naar beeld. Net als vanmiddag we het garden restaurant uitliepen en echt het trapje nog maar afliepen en je direct in oogcontact staat met straatkinderen die aan de overkant op de stoep zitten en je vragen om geld of eten. Daar krijg ik wel tegenstrijdige gevoelens van en ik voel me dan echt een rijke stinkerd. Je herkent de straatkinderen omdat ze op zichzelf rondlopen en erg vuil eruit zien. Ze zijn bruin getint van zichzelf, maar je ziet bij hen echt nog een zwarte laag over die huid heen en een stoflaag in de haren. Ook de kleding is goor of vol met gaten en ze lopen op blote voeten.

Dag 46, Donderdag 29 mei
Vandaag was het public holiday, dus geen stage vandaag. Op het center was voor vandaag een training georganiseerd over omgaan met blinde kinderen. We wilden hier wel graag bij zijn, ook al is het alleen maar om te zien hoe zoiets er hier aan toe gaat, en we werden ook uitgenodigd om vandaag te komen. We dachten dat er iemand van buitenaf in het Engels zou komen vertellen, maar het zou allemaal in het Nepali worden verteld. Dat was wel een beetje jammer om te horen, maar besloten toch te gaan en het maar gewoon mee te maken. Rond 12.30 begon de training en zou tot een uur of 16.00 duren.
Ann vertrekt zaterdag naar huis en zij wilde nog wat souvenirs halen, dus zijn we ’ s ochtends met z’n drieen naar Thamel gegaan om daar rond te snuffelen. Miljoenen kraampjes en winkeltjes met veel dezelfde spullen, je kunt je er vast iets bij voorstellen. Thamel is een leuk en ook toeristisch plaatsje om te zijn en we besloten om ’s avonds daar ook een hapje te eten en nog een laatste gezellige avond met elkaar te hebben. Tussendoor zijn Lotte en ik naar stage geweest, om vervolgens bijna in slaap te vallen tijdens de training. Het is toch wel een erg lange zit als je 2 woorden verstaat. Er waren 3 kinderen aanwezig, die ook ingezet werden tijdens het uitleggen van handelingen. Er werd verteld aan de hand van materialen en het voordoen, waardoor je wel beeldend dingen meekreeg, dat scheelde wel! Rond 15.30 was het afgelopen en daarna was er een BBQ met iedereen. Het weer was ondertussen betrokken en het is gaan regenen en omweren, maar op zich gewoon prima te doen hoor. Het is nog steeds lekker buiten qua temperatuur en we konden met z’n allen overdekt staan. Ik heb wel gelachen hoe zij hier BBQ’en. Dat is echt nog diehard enorme lappen vlees, wat daar vies in een bak ligt in alle vleessappen, op een rooster neerknallen dat midden in alle vuurvlammen ligt. Het varkensvlees (koe eten ze hier niet) was er grijs uit gaan zien. Ik houd al niet van varkensvlees, (het levende vleesje wel!) maar dit kan er echt voor een varkensvleesliefhebber nog niet smakelijk hebben uitgezien. Ik paste. De kip was overigens heerlijk! Heel mals en gekruid, maar dit hadden ze ook in folie gewikkeld. Naast het vlees waren er nog gedroogde rijst (van dat papier uitziende rijst) en een aardappelmix te eten. Gekookte aardappelpartjes die gekruid zijn en groenten en doorheen, dat eten ze echt altijd en overal.
Een vroeg BBQ’tje, maar dat kwam alleen maar goed uit voor ons. Rond 17.30 namen Lotte en ik de bus terug naar Thamel, waar we hadden afgesproken met Ann. En ik beleef nog steeds lol in de busritten hier. De ene chauffeur rijdt nog heftiger dan de ander en deze was aardig scherp moet ik zeggen. Deze rit werden we echt meerdere kanten op gevlogen en het kwam niet over alsof hij besef had dat hij menen in zijn bus had en hoe het is om dan achterin dat busje te zitten i.p.v. achter het stuur. Wanneer de busjongen hem aangaf te stoppen, was het ook acuut en volop op die rem trappen, no matter what. Ik vroeg hem nog of hij ook altijd zo goed naar zijn moeder luisterde.
Het was ondertussen wel weer droog, maar alles is nat en modderig op straat, waardoor een korte broek aan hebben perfect is. En laat ik die nou net vol enthousiasme die ochtend hebben aan gedaan! ’S Ochtends kom je dan nog bijna om in de warmte en na zo’n regenbui is het wel afgekoeld, maar dat is wel lekker om ook af en toe te voelen. Tot nu toe denk ik 3 kippenvelmomentjes gehad in Nepal : -) Aangezien lang niet alle wegen geasfalteerd zijn en het dus meer een zand/modderweg wordt met plassen water die in de kuilen blijven staan, werden mijn benen onder gesmeerd door een langsrijdende auto. En bedankt hè. Haha, weer een voordeel van een korte broek, de beentjes zijn zo weer gewassen.
Na nog wat winkeltjes te hebben bezocht, zijn we beland in een Italiaans restaurant die Anne had uitgekozen voor haar laatste avondje uit hier. En de keuze was goed bevallen! Het eten was er erg goed en lekker. En zelfs de zoetigheden wat we als toetje hadden! Check.
Rond 21.30 vertrokken we weer en even lijkt het alsof je thuis in Nederland in een restaurant hebt zitten eten, maar als je een stap buiten de deur zet, zie je weer dat acute contrast. Twee mannen die met de hand en allerlei grote gevaarten aan gereedschap aan het zwoegen zijn om een wegdek te maken bijvoorbeeld. Wij maar op naar een poolbar en we raakten daar aan de praat met een aantal Nepaleze jongens. Meiden zie je hier ’s avonds niet zo snel meer op straat. We hebben onze avond met hun voortgezet en een gezellige tijd gehad in een club. Een geslaagde laatste avond voor Ann! We namen de taxi naar huis en dit was denk ik wel de snelste rit tot nu toe. De chauffeur nam onmogelijke binnendoorwegen die dus het meest hobbelig zijn en hij had door dat we reageerden op de rit, dus vond meneer het leuk om continu te gaan slingeren over die weg. Verveelmoment gok ik haha. Over de hoofdweg zat ie tegen de 100 km/ph aan, wat ook best bijzonder is voor hier. De wegen zijn lekker rustig ’s nachts dus het kan wel lekker doorrijden. Onderweg is het dan zwerfhonden en pionnen op de weg ontwijken. Ook zie je hier en daar mensen op straat liggen slapen. Rond 03.00 in bed deze dag en 07.30 wekkertje voor weer een gewone werkdag..

Dag 47, Vrijdag 30 mei
Na een korte nacht en een lekker ontbijt, zijn we vertrokken naar stage. Onderweg even wat fruit gekocht voor vandaag, want het is weer fruitdag. Er stonden twee lessen om te geven op het programma voor vandaag. De eerste les gaven we aan ‘de beste’ klas, waarvoor we een Engels lesje hadden voorbereid wat betrekking had op conversaties (simpele zinnetjes) en persoonlijk voornaamwoord en bezittelijk voornaamwoord. Dat klinkt ingewikkelder dan het is, we hebben het verschil tussen I/mine, You/yours uitgelegd. Ook zijn de familieleden aan bod gekomen. We hadden twee kleine oefeningetjes hierbij bedacht. Het ging erg goed en het niveau was precies goed! Je zag dat er zeker al wel wat kennis was van de dingen die we uitlegden, maar je zag ook leermomenten. In deze klas zit 1 meisje van 14 jaar die goed Engels verstaat en spreekt. De docente had het lokaal verlaten op het moment van onze binnenkomst, dus het was goed Anjana (het meisje) in ons midden te hebben. Bij vragende gezichten, vroeg ik haar om de tekst te vertalen in het Nepali. Anjana kan niet zelfstandig lopen en zit in een rolstoel, maar dominant kan ze wel zijn. Ze is een leuke meid om te zien, lacht en zingt veel en is mentaal goed bij. Voor het aandacht vragen van de andere kinderen, kan ze ook gewoon schreeuwen. Het leuke is dat iedereen in principe naar haar luistert en accepteert dat zij op dat moment ook een andere functie erbij heeft.
Les 2 gaven we aan een klas met veel ergere mentale handicaps. Er zitten meiden van 13 en 14 jaar in de klas, maar het natekenen van een ster was al te veel gevraagd. Ook als we de makkelijke ster maakte waarbij je twee driehoeken door elkaar haalt. We hadden een lesje voorbereid over vormen en kleuren, waarbij we de kleuren in het Engels en Nepali hadden uitgeschreven en de vormen alleen in het Engels hadden vertaald. Alle plaatjes en tekst hadden we geplastificeerd. We hebben alles eerst met ze doorlopen, waar we de docent bij nodig hadden om alles te vertalen in het Nepali en uiteindelijk vroegen we hen bijvoorbeeld een rode driehoek te maken op hun tekenvel. De meesten konden dit niet direct uit het hoofd en hadden een voorbeeld nodig. En ook met het voorbeeld (en het niet kunnen verstaan van Engels) ging het bij sommige erg moeizaam. Op zo’n moment moet je je lesstof ook maar gewoon loslaten en die kinderen maar laten tekenen wat ze willen. Het is erg sneu deze feiten te zien.
Vandaag watermeloen voor de kinderen. Bij het rondgaan met de schaal met watermeloenpartjes, merk je dat kinderen niet geleerd hebben op hun beurt te wachten of om eten te vragen. Het wordt gewoon gepakt of soms zelfs bijna gegrist. Hier zeg ik dan wel wat van en probeer beeld duidelijk te maken wat ik verwacht, maar tegelijkertijd zie je dat dit niet binnen komt. Die taalbarrière pff..
Docenten zeggen er ook wel wat van hoor, maar dat is niet zeggen maar schreeuwen. Echt serieus die kunnen schreeuwen tegen kinderen, zo hard dat het geen eens meer indruk maakt. Doelloos dus. Vandaag kreeg ik de indruk dat de docente zelfs van zichzelf schrok. Ik zag dat ze verwachtte dat ik wat van dat schreeuwen zou zeggen, maar ik negeerde het en richtte me op het kind. De kinderen (ongeacht leeftijd) worden vaak handtastelijk aanpakt of op hun plek gezet. Bij ons wordt de nadruk gelegd op verbaal communiceren, hier is dat echt nog niet zo ver. Vermoeiend om te zien is dat wel.
Een best lange busrit terug naar huis, hij is natuurlijk even lang als altijd, maar toch ervaar ik nog dat het drukker kan zijn op een dag dan normaal gesproken. Bijna niet voor te stellen, maar waar. Ik heb de hele weg met opgetrokken knieën op de bank gezeten, ik zat best chill, maar ik moest wel als ik wilde dat mijn voeten en tenen (die tenen die al onder de wonden zitten :P) het zouden overleven. Nog altijd beter dan het moeten staan of eigenlijk hangen tegen andere mensen aan, maar je niet rechtop kunt staan omdat die bus te laag is, dus je altijd voorovergebogen last van je nek begint te krijgen : -). Haha, ik vertel veel over die busritten hier, maar die zijn ook echt typical Nepal. Love it. Gratis gymnastiek hier.
Eenmaal thuis was het voor de rest van de tijd chillen (zonder stroom en internet voor het grootste gedeelte, wat betekent dat ik niet aan mijn blog kon werken aangezien m’n laptop het opgaf na een aflevering Divorce te hebben gekeken.) Geen stroom op hem op te laden, dus geen blog. Ja ik denk mededeel dit maar even, wellicht een inlevingsmoment hoe zwaar ik het wel niet heb haha. Het grappige is dat het soms frustrerend aanvoelt als je niet kunt doen wat je wilt of als je zin hebt om met mensen te praten over internet, dit niet gaat. Bizar hoor hoe erg je gewend bent aan die gemakken en hoe je er eigenlijk afhankelijk van denkt te zijn. Je moet dan verplicht omschakelen en wat anders gaan doen, ‘go with the flow’ :- ).
Vandaag om 21.30 naar mijn bedje, aangezien mijn nacht hiervoor aardig kort was en ik om 04.30 de volgende ochtend op moet staan om Ann naar het vliegveld te brengen. Vond het leuk om mee te gaan en haar tot aan de deur af te leveren. Dan weet ik tenminste zeker dat ze weg is haha. Heb een leuke tijd met haar gehad hier. We konden heel goed overweg en zij heeft meerdere keren gezegd: Je bent een dubbelganger van mij. Kon veel met haar lachen, gewoon zoals het moet zijn. Super fijn, bedankt Ann! Vanaf het begin van onze tijd in het gastgezin was zij er ook en zij vertrekt na 4 maanden vrijwilligerswerk weer naar huis. Ze heeft een mooie tijd gehad en vond het moeilijk om weg te gaan, maar nu de tijd er eenmaal aankwam om naar huis te vertrekken, was dat ook wel weer heel leuk. Van de zomer spreken we nog met elkaar af; Ik heb een uitnodiging voor haar verjaardag 29 juni en we gaan beide naar een festival in België toevallig kwamen we achter. Voor haar een uurtje rijden, voor mij iets langer. Dat weekend blijf ik dan bij haar, dus leuk leuk.

Dag 48, zaterdag 31 mei 2014
Om 05.00 zou de taxi Ann en mij ophalen om ons naar de airport te brengen, haar vlucht is om 08.00. Tegen 05.30 was ie er dan. Maakt niet uit joh, ik sta gerust een half uur eerder op om dit tijdstip! Gekte. Gelu (huispapa) heeft een eigen taxichauffeur, een vriend die hij altijd als eerste instantie belt als hij (of een van de vrijwilligers) een rit nodig heeft. De rit was voor Ann gratis (zit bij de betaling aan VSN in) en ik moest mijn terugweg natuurlijk wel zelf betalen. Na een knuffel met het gastgezin en het in ontvangst hebben genomen van een Nepaleze zijden sjaaltje die geluk brengt, vertrokken we naar het vliegveld. Op de airport is hier dus totaal niets te doen, dus nog een koffie of thee voor vertrek zat er niet in. Pas na de douane schijn je een paar winkeltjes en cafe’s te hebben, maar ik gok dat ik over twee weken niets iets aantref zoals op Schiphol. Ook kwam haar Nepaleze vriendje nog afscheid nemen.
Weer terug thuis ben ik maar is bezig gegaan met deze enorme zwoegtaak, het schrijven van mijn reisblog. Zaterdag is onze vrije dag en vandaag gaan we rustig werken aan ons weekverslag, voorbereiden van de presentatie op ons project en nog wat spulletjes kopen voor daar. We willen graag voldoende handdoeken aanschaffen, omdat ook de handdoek voor de vloer gebruikt wordt voor snoeten van kinderen. Ook willen we een twisterspel kopen. Morgen gaan we naar de dierentuin met 23 kinderen, dit uitje betalen wij. Voor de rest besteden we ons geld aan materialen voor een de snoozleruimte die er aan komt en een of ander apparaat wat nodig is om gebruik te kunnen maken van de computer, zo kunnen de kinderen ook eens achter de computer kruipen. Het aanschaffen van materialen voor de snoozleruimte vind ik een mooi doel, omdat een plek om tot rust te komen belangrijk is juist ook hier.
Victor is afgelopen dagen nog bij ons geweest, omdat hij al eerder klaar was met zijn trekking en vertrekt dinsdag naar huis. Vandaag had Victor zijn zogenaamde ‘silence day’. Hij wilde een dag niet praten, om te ervaren hoe dat is. De gedachtegang hierachter is ook dat hij aangeeft mensen te kennen die een hoop praten, maar niets zeggen en omdat je dan alleen bent met je eigen gedachten, meer niet. Oke, toen ik bij mijn ‘goede morgen’ geen response kreeg dacht ik heel even huh vreemd, maar bedacht me al snel dat het vandaag stil blijft haha. Hij had me wel even een app’je gestuurd : -) We zijn we met z’n drieën wezen lunchen en hebben de spullen voor het project gekocht. Op weg naar de hoofdstraat die we iedere dag aflopen om vanaf daar de bus te pakken, kwamen we random twee zangers tegen die op een hoek stonden te zingen. Het was funny, want pas op het moment dat je er naast staat, hoor je dat er gezongen wordt en het feit dat je ziet dat ze zingen omdat ze een microfoon vasthielden, speelt daar ook nog is in mee. Dus met alleen je gehoor kon je het niet plaatsen. Er stond een box naast die zijn beste tijd had gehad. Het geluid was zo ongelooflijk slecht en verkeerd afgestemd dat het komisch is om te zien dat er een publiekje omheen heeft gevormd. Schattigheidsfactor dit.
Tijdens onze lunch waarbij we binnen in een restaurant zaten, kwamen de mensen die letterlijk op straat leven zelfs naar binnen lopen om naast je tafel te gaan staan en te smeken om eten of geld. Dat voelt best ongemakkelijk. Al vrij snel werden ze door de eigenaar naar buiten geleid. Na de lunch wilde Victor nog graag zijn espresso drinken, dus dat hebben we in het Garden restaurant gedaan. Ik had een heerlijke caramel macchiato. Hij was erg lekker en mijn eerste koffie sinds mijn tijd hier. Lotte en Victor namen zandkoekjes bij de koffie en ik gokte een gebakje die er tof en smakelijk uitzag, maar helaas! Haha, dit was echt de laatste keer dat ik überhaupt een zoetigheid zoals koeken, muffins, puddingbroodjes en taart bestel. Het smaakt gewoon niet. Bij mijn eerste hap taart kwam direct het idee van een zeepsmaak in mijn mond, niet zo’n mooie smaak dacht ik zo.
Op naar de grote shopunit 15 minuten verderop om handdoeken en twister te kopen. Twister was ineens niet meer aanwezig, dus daar moeten we een andere keer nog even voor terug. De handdoeken zijn gelukt. Ook kwamen we langs de babyafdeling en hebben Lotte en ik lieve kleertjes en een mutsje uitgezocht om als cadeau te geven wanneer we weg gaan.
’S avonds hebben we met Gelu zitten kletsen over Nepal en hoe dingen hier geregeld zijn. We wilden voor ons weekverslag het een en ander weten en ik vind het leuk om meer te weten te komen. We hoorden ook dat de VSN (de organisatie waar Gelu voor werkt en wij ook vrijwilligerswerk onder doen) een hoop goeds doet en het geld wat wij hebben betaald ook verdeeld wordt over die goede doelen. Geeft een extra goed gevoel! Als voorbeeld ligt de focus van VSN nu op het opstarten van een ander center voor disabled children, zorgen ze dat meisjes naar school kunnen in arme dorpen (meisjes moeten sneller thuis werken) en zijn ze opzoek naar een goede aanpak voor het bieden van meer toekomst aan straatkinderen.
Al eerder vertelde ik geloof ik over het zo zwart uitzien van die straatkinderen, maar nu weet ik ook hoe het komt. Het is niet alleen het vuil, maar voornamelijk de vuren die zij maken om zichzelf daarmee warm te houden, geven een roetlaag op de kinderen.
Na de gesprekken hebben we lekker knus film gekeken. Een heerlijke vrije dag gehad vandaag!