maand mei in een notendop. deel 2/3

Dag 25, donderdag 8 mei
Vandaag buitenactiviteiten doen met kinderen om de beurt, de donderdag van onze nieuwe planning. Eén op één zullen wij met de kinderen buiten activiteiten ondernemen. Lotte ging allereerst met een jongen aan de slag en is vooral bezig geweest met een bal. Voetballen, overgooien, stuiteren, van alles. De jongen zelf spreekt geen Engels en verstaat het een klein beetje, maar op zich ging het goed. Op een gegeven moment werd het wel duidelijk dat de jongen klaar was met de bal en zich begon te vervelen. Ondertussen was ik met een meisje bij de fysiotherapie, zij moest goed leren fietsen ook voor die beenspieren. Ook al vraag ik me nog steeds af hoe ze hierbij komen want dat kind beweegt prima haar benen en rent overal en nergens naar toe. De fiets was alleen veel te hoog voor haar zodat ze niet met haar voeten bij de trappers kon. Ik heb haar geprobeerd uit te leggen dat ze dan maar staand moest gaan fietsen, dit ging een halve minuut goed. Ook vond ze ander apparatuur in de ruimte ook interessant. Het is ook gewoon vaag voor dat kind, aangezien ik haar ineens ophaal uit de klas en de docent niet vertelt wie ik ben en wat ik met haar ga doen en waarom. Ik spreek haar taal niet en dat heeft ze snel genoeg door, dus die gaat me aan alle kanten uittesten natuurlijk. Ik was al wel zo ver dat ik dus echt niet de hele tijd achter dat kind aan ga rennen, dus heb het een beetje laten varen. Het was voor ons beide erg frustrerend dat het zo moet gaan, maar wel gewoon een feit dat dit soort dingen niet gaat werken voor ons. Hier haal ik geen voldoening uit. Er stonden nog meer kinderen op de planning om activiteiten mee te doen, maar dit hebben we laten zitten. Overmacht op de kinderen hebben we niet. We hebben met elkaar zitten brainstormen over hoe we nu het beste onze tijd hier dan wel kunnen invullen wat voor zowel onszelf als het center nuttig is. Naar ons idee kunnen we ons beter gaan richten op de organisatie van het center. In principe ligt hier de kern van alle dagelijkse dingen. We willen wel dingen met kinderen doen, ook al is het alleen om de aandacht te geven, dus we wachten de lessen en het knutselen nog af.
Na stage zijn we weer even naar het internetcafé geweest en onszelf eens te verwennen met een Amerikaanse lunch in de snackbar tegenover het café.
Vandaag is Lakbaa jarig (zoontje) Hij is 12 geworden en in de avond werd dat gevierd. Rond 18.00 werden wij geroepen en boven stonden allemaal hapjes en biertjes klaar. Daar hadden wij jammer genoeg geen rekening mee gehouden toen wij die hamburgers bestelden.. Oeps. Lakbaa was zelf buiten aan het spelen en hoe later het werd, hoe meer mensen over de vloer kwamen. Vriendjes van Lakbaa waren er, neefje, nichtjes en andere familileden kwamen binnen druppelen. Wij zaten aan tafel waar we altijd eten, in het meer open gedeelte van het huis en de rest van de mensen zat in de keuken en slaapkamer van Lakbaa. Wij denken snel: nou gezellig, maar eigenlijk moeten we ons vereerd voelen dat we zo apart worden behandeld, dat is hier gewoon de manier van doen. Onze glazen hebben geen moment droog gestaan en zijn verwend met lekker eten. Toen we na het eten met alle kinderen in Lakbaa zijn kamer opgesteld zaten om een stukje taart te eten, kregen wij als vrijwilligers ook de eerste stukken. Ondertussen zongen wij voor hem en kreeg hij cadeautjes en witte zijden sjaals (die brengen geluk voor de tijd die komen gaat). hier, Lakbaa zit op een goede school (particulier en geen overheidsschool waar kinderen gratis onderwijs krijgen) en kan dus al wel goed Engels praten, omdat ze op particuliere scholen meer geschoolde docenten hebben rondlopen en er aandacht wordt besteed aan Engels. Het is hier een gewoonte om de cadeaus niet open te maken als de mensen nog aanwezig zijn, dus of hij zijn nieuwe rugzak mooi vindt, geen idee! Verder heeft hij van zijn papa en mama nieuwe kleding/schoenen en een pet gekregen. Een echte stoere jongen die er westers uitziet. Na enige tijd hebben we ons weer teruggetrokken in ons eigen optrekje een etage lager.

Dag 26, vrijdag 9 mei

Vandaag hadden we afgesproken met z’n vieren ( Ann, Elke, Lotte en ik) naar Nagrakot te gaan en daar een nachtje te slapen. Nagrakot staat bekend om zijn mooie uitzicht met de sunrises, dus dat wilden wij wel even bekijken. Rond 14.00 zijn we vertrokken en rond 18.00 waren we in Nagrakot. De weg er naar toe hield in twee keer overstappen en een aardige klim omhoog op enorm smalle bergweggetjes waar ander verkeer ook inhaalt. Er zijn momenten dat je alleen de afgrond naast je ziet en je hangt soms echt in die bus naar 1 kant, omdat de weg alles behalve vlak is. En maar dat gaspedaal intrappen en in z’n 1 omhoog. Onderhoud van auto’s zijn ze hier wel goed in, echt wat die auto’s en busjes allemaal moeten doorstaan hier pff.. Motoren worden onderweg af en toe afgekoeld met water en als je op het bankje zit waar de motor onder zit dan is die hitte aan je billen en benen, wat dus nog extra boven op de al aanwezig warmte komt, bijna niet te harden. We kwamen precies op het goede moment aan qua tijdstip en konden vanaf een bepaald uitkijkpunt mooi de zon onder zien gaan, maar alsnog wel op redelijke afstand. Het plaatsje zelf stelt niet zo veel voor, een hele hoop hotels en wat restaurantjes en shops. We hebben ons daar laten vertellen dat het mooiste uitzichtpunt in een toren nog een uur lopen was (en dus omhoog), dat had voor deze avond geen zin en we gingen nog even nadenken of we de volgende ochtend daar zin in zouden hebben of dat we een hotel gewoon verder naar boven zouden nemen, ook al zou dat waarschijnlijk duurder zijn. Bij navraag naar de goede richting begonnen we aan het lopen naar boven. Vrij direct hield ik een jeep aan om te vragen of we konden meeliften naar boven, maar de lieve man vertelde ons dat er boven helemaal geen hotels zijn. Nou oké, dan stoppen we daar ook maar meteen mee. Op zoek naar een andere plaats om te pitten. Een Nepaleze jongen die Lotte hier ergens in een bar ontmoette, was ook gekomen met zijn vrienden. Die kwamen we onderweg tegen met de auto en zij gaven ons een lift naar een hotel die zij aanbevolen. Dit hotel zat vol, dus moesten op zoek naar een ander. Het was ondertussen donker, maar hebben een hotel gevonden. Daar stalden we onze spullen en hebben de rest van de avond met elkaar gekletst en wat gegeten want het diner zat er nog niet in om 20.30. Tijdens ons diner rond 21.00 zie je dus ook gezinnen de eetruimte binnen komen lopen met kleine kinderen die ook nog moeten gaan eten. Laat op de avond liggen die een keer in hun bed. Heerlijk die cultuur.
De jongens brachten hadden hun eigen alcohol mee en dronken dit uitgebreid in het restaurant van het hotel. Wanneer de flessen whisky op waren, werd er nieuwe uit de auto gehaald. Ook roken gebeurt het nog overal, dus ook hier binnen. Deze manieren, gewoon lekker zoals vroeger dat ook ging bij ons haha. Ik vroeg aan die jongens wat ze voor job doen, aangezien zij in best een dikke auto rijden en al die alcohol kunnen betalen, terwijl alcohol hier in Nepal nog duurder is dan bij ons. Ze vertelden doodleuk dat ze niks deden. Echt, die jeugd die wij hier tot nu toe hebben ontmoet, doden hun tijd maar al te veel met het hangen in een café de hele dag. School hebben ze afgerond en werk is of niet te vinden of pappie heeft een goede job, waardoor alles voor ze betaald wordt.
Rond een uurtje of 23.00 ging ik toch maar slapen, was nog niet geheel lekker in mijn lijf en de wekker voor de sunrise ging weer om 04.30. De jongens hadden ons beloofd de volgende ochtend naar de toren te brengen met de auto, zodat we geen uur zouden moeten lopen. Toppie.

Dag 27, zaterdag 10 mei
De vroege morgen lachtte ons toe vandaag. Een douche pak ik wel weer als ik thuis ben, want in deze badkamer word je niet per se happy met onder de douche staan. Handen wassen bij de wastafel ging niet, omdat er simpelweg geen water uit de kraan kwam. Handjes wassen onder de douche dan maar. Voor de sier stond er een bad onder die douche, maar ook daar lig je niet voor je plezier in met die aanslag. Voor ons diner, drankjes en overnachting hebben we 10 euro p.p. betaald, dus iets verwachten hoef je ook niet en daarbij was het puur en alleen om een bed te hebben deze paar uurtjes, dus missie voltooid.
Waar ik al bang voor was, gebeurde ook. De jongens waren niet op tijd wakker en lagen nog stomdronken in hun nest of hun roes uit te slapen. Als ik zag met wat voor tempo die gasten dronken gisteravond en hoe vroeg het deze morgen was, hadden we kunnen weten dat die autorit naar boven hem niet ging worden, ook al hadden ze het nog zo erg beloofd. Wel jammer dat ze die afspraak niet nakwamen, want wij wisten die plaats naar de toren niet en daarbij zouden we te laat aankomen als we te voet zouden gaan. We zijn toen onze eigen weg gegaan en hebben nog een stukkie gelopen, opzoek naar een mooi uitzichtpunt. Dit was niet erg gelukt, dus op de terugweg naar ons hotel, zagen we mensen op het dak van hun hotel staan om naar de zonsopgang te kijken. Wij zijn met z’n vieren maar brutaal die trappen van dat hotel gaan beklimmen om ook nog wat te kunnen zien. Het was wel een mooie plek om te zijn en je kon het goed zien, maar het was toch vrij bewolkt waardoor je alle lichtstralen van de zon minder goed ziet en de bergen ook een stuk minder. We waren wel precies op tijd en je ziet letterlijk die zon bewegen als je er naar kijkt, zo snel dat het gaat. Het was een mooie vuurbal, die op een gegeven moment ook super vet tussen twee bergtoppen in zat mooi te zijn. We hebben hier wat foto’s getrokken en zijn na een uur vertrokken om beneden, bij de busplaats waar we ook aan zijn gekomen ergens te gaan ontbijten. Honger! Deze weg naar beneden was leuk om te lopen. Het voelde voor mij een beetje als een camping of center parcs idee. Je loopt over een weg met allemaal stukken bos om je heen met losse houten hutjes waar mensen hun winkeltje hebben of hun woning. ’S Ochtends vroeg maken mensen vuren, wassen hun haren en om 06.00 kun je ook alvast je baard laten scheren. En.. ik heb hier zo nu en dan een prullenbak zien staan! Komt door het natuurgebied denk ik.
Aangekomen in een hotel waar we in het restaurant gingen ontbijten, was het even bijkomen van de vroegte en bestelden we wat te eten. Ik besloot te gaan voor een of andere plaatselijke soort cake en heb gelachen toen dit geserveerd werd. Het zag er serieus niet uit. Een donkerbruin rond uitziende dikke cake/pannenkoek op een van de Grieks groen gekleurd bord. Echt de foute combinatie. Maar wie weet smaakt het super goed, dus toch maar happen. Na twee happen was ik daar ook wel weer klaar mee. Geen idee hoe en wat ze bij elkaar gooien, maar het smaakte naar vrij weinig en het was voor de rest zoet. Leuk geprobeerd weer. Altijd maar weer afwachten wat de pot schaft hier!

Op het balkon werd me gevraagd door Amerikanen of ik een foto van hen wilde maken en ik raakte wat aan de praat over Nepal. Een van die mannen zei tegen me dat als ik had gezegd dat ik uit Amerika zou komen, hij het direct zou geloven. En ik had al plannen in mijn hoofd gemaakt om naar Engeland te gaan voor enige tijd om mijn Engels op te krikken.

Bij onze laatste halte van de bus op de terugweg, sprak een Duitse jongen ons aan om te vragen een taxi te delen naar Kathmandu. Dit hebben we gedaan, dit was ook sneller dan met de bus en het zit wat beter haha. Rond 12.00 waren we thuis en Elke bleef zelf nog in het plaatsje van de laatste halte, Bhaktapur om rond te snuffelen. Ann, Lotte en ik hebben nog twee uurtjes geslapen en zijn daarna naar het zwembad gegaan om nog even lekker te zonnen. Er was op dat moment een trouwerij bezig aan de overkant, in en om het gebouw waar het zwembad bij ligt. Beetje awkward wel om in je bikini te liggen en de mensen aan de overkant je aanstaren met hun mooie traditionele kledij voor de bruiloft. Maar goed, ogen dicht en genieten maar. De vliegen gunnen je alleen niet zo veel rust, die zitten daar best veel en zitten continu op je, dus als je wilde slapen in de zon, kon je dat wel vergeten. Een attractie ben ik hier al 6 weken, maar wennen doet het nog niet helemaal. Het maakt niet uit als je 100 x langs dezelfde plek loopt en de mensen je ondertussen wel kennen, ze kijken alsnog en staren ongegeneerd, ook volwassenen haha.
’ S avonds zijn Ann en ik met z’n tweetjes nog naar Thamel te gaan om een avondje uit te hebben. Ik was eigenlijk kapot, maar toen ik er eenmaal was, heb ik me prima vermaakt!


Dag 28, Zondag 11 mei

Vandaag stagedag, omdat we komende week weg gaan, zijn we wel op zondag gaan werken.
Onderweg naar stage hebben we een klein ongeluk gehad met de bus, wat me verbaasd dat niet vaker gebeurt. Er was een harde knal en stonden even stil, dus ik hoopte al dat het geen kind zou zijn of zo. We reden vrij snel door, dus dat viel wel mee dacht ik. Op een gegeven moment gooit die chauffeur zijn stuur om en rijdt keihard een weg in die we normaal niet nemen volgens route. Hij reed plankgas, dus mensen reageerden al in de bus. Hij was flink pissig, dat was wel te merken en is de truck achterna gereden die ons tijdens zijn bocht raakte. Eenmaal bij de truck aangekomen zette hij het busje aan de kant en de chauffeur stapte uit en liep op de man af in de truck. Het zag er dreigend uit en leek uit te lopen op ruzie en meppen, maar dit viel mee. Wel zie je binnen 10 seconden zich een grote groep mensen vormen die komen overal en nergens vandaan en zich ermee bemoeien. De meeste mensen waren uit de bus gestapt en alweer verdwenen. Wij wachten het nog even af, maar na 10 minuten kregen we de indruk dat de bus niet verder ging rijden. We hebben nog wel even een foto gemaakt van de schade ( een koplamp was er aan 1 kant af en een deuk) en zijn toen in een ander voorbijkomend busje gestapt die ons weer naar de hoofdweg leidde waar we dan weer een goede bus naar stage konden pakken. Goed beginnetje van de morgen toch.

Op stage vandaag hebben we weer een gesprekje gehad over onze eigen brainstorming en eigenlijk vinden ze alles wel prima wat je aangeeft dat je graag wil doen. We hebben besloten ons te richten op de organisatie, regels en omgang en in ieder geval de donderdag wat anders te doen. We waren vandaag allebei best moe en zijn iets eerder naar huis gegaan om nog te chillen bij het zwembad. Bijbruinen!
Op het moment van weggaan, werd er ook van allerlei lekker eten buiten uitgestald, een verlenging van de bruiloft was nog bezig waarschijnlijk. Toen we langs liepen keken we even naar wat er allemaal aan etenswaar lag, het scheen Indiaas te zijn en de man die erbij stond bood ons direct een vol bordje aan. Het was een combinatie van dingen die ik nog nooit eerder had gegeten, maar het was zeker wel lekker! We kregen het niet op, dus ik nam het mee naar buiten om het uit het zicht weg te kunnen gooien. Even vergetende dat je in Nepal amper een prullenbak vindt, dus liep ik daar met mijn bordje met eten wat in een scheut yoghurt lag. Het was onmogelijk dit mee te nemen in de bus, maar om dit op straat te flikkeren zoals iedereen doet gaat toch echt tegen al m’n principes in. Ik sprak een man aan die aan de kant van de weg een soort barretje had en vroeg hem om het in een container te gooien die hij vast wel ergens had staan dacht ik. Hij kon geen Engels, dus met handen en voeten heb ik gezegd dat ik er vanaf wil en dat hij het ook eventueel mocht opeten. Dat opeten hoefde niet van hem maar hij wilde het best voor mij weggooien hoor zei hij. Hij liep naar de overkant van de straat en legt het bordje neer in de berm bij een paal; voor de honden of gewoon omdat hij die troep niet in zijn eigen territoriumpje wilt hebben. O my god, dat was echt vreemd.

Dag 29, maandag 12 mei

Vandaag vroeg Gelu bij het ontbijt of wij zin hadden om ’s middags mee te gaan naar een bruiloft. Om 16.00 moesten we dan klaar staan. Leuk!
Lotte en ik kwamen om 15.45 thuis van stage, dus echt tijd om ons op te frissen was er niet. Snel andere kleding aan en gaan. Als een echt familie -uitje zijn we met z’n zevenen in de bus gestapt richting de bruiloft. We hadden geen idee wat ons te wachten stond, maar waren erg nieuwsgierig. Bij binnenkomst werd er een ritueel uitgevoerd met een soort zand ergens overheen gooien en daarna kreeg je vloeistof op je hand. Ik dacht dat het gewoon water was, maar Lukpa zei dat het alcohol was en dat ik het op moest drinken. Daarna kregen we allemaal een witte zijden sjaal om ons nek.
Eenmaal binnen in het gebouw, zijn we een zaal vol met al aanwezige mensen binnengelopen, waar natuurlijk iedereen je aanstaart haha. We hebben plaatsgenomen aan tafel bij familieleden en er werden hapjes, fris, thee, bier en wijn geserveerd en allemaal vrij snel achter elkaar. Hier is het echt ondenkbaar om met een leeg glas te zitten, dus vragen ze als je op de helft bent, of minder, of je nog meer wilt. We hebben is zitten rondkijken en met elkaar zitten kletsen. Er liepen schattige kindjes rond in mooie jurkjes en pakjes en er waren een hele hoop mensen aanwezig en we kregen te horen dat een verdieping hoger nog zo’n zaal vol zat. Iedereen zat in groepen aan grote tafels en eigenlijk stond er niemand. Al deze mensen behoren tot dezelfde kaste en er zullen ook geen andere kasten aanwezig zijn op zo’n gelegenheid. In dit geval gaat het om de Sherpa’s, een redelijk hoog staande kaste.
Ik dronk Nepaleze rode wijn, wat smaakt naar een soort koude glühwein, best lekker!
Tijdens onze tafelzit, vertelde Gelu dat iedereen van een kaste, dezelfde achternaam heeft. Dus ja, al die mensen in de zaal heten Sherpa van hun achternaam. Vet handig. Daarnaast schijn je dus ook bepaalde namen te geven aan je kind als dat op een specifieke dag geboren is. Zijn zoon Lakpa is geboren op woensdag, dus er zullen vast en zeker meerdere Lukpa’s in die zaal hebben gezeten….Toen we het een beetje over dit onderwerp hadden maakte Ann een opmerking in de richting van: En wanneer komt de tweede dan? Gelu moest een beetje lachen en hij antwoordde met ‘maybe’. Oke, maybe,, wij dus maar verder vragen en toen zei hij ineens dat Mama al zwanger is! En al voor 6 maanden. Zij gaf een big smile en wij waren even hyperactief door dit nieuws. Direct hadden we het over het bier wat ze dronk, daar wordt hier dus geen rekening mee gehouden. Ik denk dat de kennis er niet eens is, dus we zijn er maar niet over begonnen. Wel moesten we onze mond houden tegen Lukpa, want die weet nog van niets. Toen we vroegen wanneer hij dat te horen krijgt, gaf Gelu als antwoord: Wanneer het geboren wordt. HUH?! Ja, weer een cultuurverschil. Het is een kind en daarmee deel je dat niet. Blijkbaar stelt dat kind ook geen vragen of hij ziet het niet, want ons was het ook nog niet zo zeer opgevallen. Pas als je het weet ga je het ook meer zien en ik heb haar wel meerder malen doeken om haar buik zien dragen, maar ik legde die link niet direct omdat de kledij voor vrouwen hier vooral uit doeken bestaat. Helaas kan niemand van ons de geboorte van het kind meemaken, we zijn dan al weg.
Het dinerbuffet was ondertussen geopend en we hebben lekker zitten smikkelen van rijst met heel veel ander lekkers. Toen we in de rij stonden, zagen we dat andere mensen op onze plek aan tafel gingen zitten eten terwijl onze spullen daar overduidelijk nog lagen. Hier zie je dat continu, alles is van iedereen en niks gescheiden of apart of eigen. Toch sta je even gek te kijken, maar toen we aankwamen lopen met ons bord waren zij al klaar. Ja joh, die Nepalezen eten SNEL, bizar. En NATUURLIJK zat er tussen mijn groenten weer zo’n leuke groene jongen, dus ik stond weer even in vuur en vlam. Tweede keer en ik ben ook de enige die het tot nu toe heeft gehad, tuurlijk!

Na het eten zijn we naar een verdieping hoger gegaan om het bruidspaar ook maar eens te zien. Het bruidspaar is altijd een beetje apart van de gasten of in ieder geval veel op 1 plaats en je bezoekt hen en zij niet zozeer jou. Wij zeiden tegen Gelu dat het opviel de vorige keer op het bruiloftsfeestje dat het bruidspaar helemaal niet zo blij keek. Hij gaf aan dat het hier ook niet gewoon is om veel te lachen, omdat de trouwerij wordt gezien als het verlaten van je ouders en dat is een treurige gebeurtenis. Ook scheen dit huwelijk een uithuwelijking te zijn.
Eenmaal boven hebben zijn we even langs het bruidspaar en ouders gelopen en heeft Gelu alle sjaals van ons weer afgenomen om dit om de nek van de vader van de bruid te hangen. Het is hier trouwens wel normaal dat de ouders alles betalen wat er bij een bruiloft komt kijken.

Er waren al mensen aan het dansen, oudere vrouwen en jongeren door elkaar heen, dus wij hebben ons hier bijgevoegd en ons prima vermaakt. Er werd typische Nepaleze muziek gedraaid, maar ook westerse muziek. We hebben lol gehad om Gelu die ook kwam dansen en genoeg alcohol in zijn lijf had zitten.
Rond 21.30 namen we de taxi naar huis. We hebben het heel gezellig gehad en leuk om zoiets van dichtbij mee te maken. 21.00 is niet laat, maar het begint ook al in de middag, en voor hier is 21.00 wel laat, omdat men rond die tijd normaal gesproken naar bed gaat en om 05.00 (of eerder) weer een nieuwe dag begint. Meer met het ritme van de zon mee dus.


Dag 30, dinsdag 13 mei

Tijdens het ontbijt deelde Gelu ons mee dat zij vandaag weer naar een bruiloft gingen. Mama zal ons avondeten maken en dan kunnen wij dat opeten als we zin hebben. Zij eten weer bij de bruiloft. Rond half 5 zijn ze uiteindelijk vertrokken en om half 9 waren ze alweer thuis.

Op stage gingen we vandaag onze les over klokkijken geven aan twee klassen. De klassen waarvan wij denken dat zij het ‘slimste’ zijn en het beste ons kunnen verstaan in het Engels. Gisteren zijn we nog even langs een internetcafé geweest om verschillende opdrachtjes te printen. We begonnen met een uitleg over de tijd en dat we onze focus leggen op de hele tijden, de halve en kwart voor en kwart over. Deze vier begrippen gingen we oefenen. De kinderen kregen allereerst een lege klok, waarin zij zelf de cijfers 1-12 moesten zetten. Dit verliep voorspoedig en de kinderen deden goed mee. De docente van deze klas sprak goed Engels en telkens als wij iets zeiden vertaalde zij het direct in het Nepali. De tweede opdracht hield in dat zijn vier plaatjes op papier voor hun neus kregen (opstaan, naar school gaan, dinner, slapen) waarbij iedereen een tijd in een analoge en in een digitale versie moest schrijven. De laatste opdracht was een blad waar zes klokken op stonden met een analoge tijd, waarbij de kinderen een digitale tijd moesten schrijven en zes klokken andersom. In de eerste klas liep het echt gesmeerd! Bij de tweede klas, hadden we door dat dit al iets te hoog gegrepen was voor de kinderen. Zij hadden al moeite met alleen de hele en halve tijden. We moeten in het vervolg iets vinden dat we in beide klassen kunnen doen, alleen dat we het niveau makkelijk kunnen aanpassen op een en hetzelfde onderwerp.
Na het lesgeven zijn we langs gegaan met het drinken en zijn we gebleven totdat de kindjes in de busjes werden gezet en ook naar huis gingen. Bij thuiskomst hebben we onze was maar eens gewassen, het was wel nodig en al helemaal omdat we morgen op een tripje gaan! De vakantieweek begint. Even wat anders zien dan de vieze hoofdstad. Nepal heeft heel veel moois, maar als je iedere dag in dezelfde stad leeft, vergeet je dat snel. Op naar de natuur en minder vieze stad.
Vandaag waren we voor het laatst met z’n vieren in huis. Elke gaat na de VSN trip van de eerste 2 dagen, haar eigen weg; een trekking doen en nog naar andere landen.



Dag 31 en 32, woensdag/donderdag 14-05 en 15-05

Vandaag startte ons vakantieweekje. Mooi op de helft van onze reis even er tussenuit en wat anders zien en beleven dan Kathmandu en stage! Voor de komende twee dagen (woensdag en donderdag) stond een tripje gepland wat we met een aantal mensen van de VSN (de organisatie vanuit waar we het vrijwilligerswerk doen; Volunteer Society Nepal) zouden gaan doen. Samen met 5 andere vrijwilligers (Allemaal Nederlands of Vlaams, ja want ‘Belgisch’ wat wij Nederlanders zeggen, bestaat niet), en samen met 7 werknemers (waaronder ook gidsen) zijn we ’s ochtends om 09.30 vertrokken naar het nationaal park wat boven Kathmandu ligt. Eerst met de bus zo’n twee uur rijden naar boven. Deze bus was ook zo ontzettend vol gestouwd met mensen, dat je echt alleen maar wilde dat die bus aan het rijden was, omdat je dan nog enige verlichting voelde van de wind die de hitte wat suste. Onderweg stapten er mensen in en nog meer mensen in en op de bus. Toen we even stil stonden en ik onze bus in een ruit zag weerspiegelen, had ik pas door hoeveel mensen er op de bus zaten. Dat willen wij ook op de terugweg! Dat soort onmogelijke dingen kan in Nederland niet. Eenmaal op onze eindbestemming aangekomen, mochten we meteen in de benen en fix omhoog lopen. We moesten een half uurtje lopen, voor we bij ons lunchadres aan zouden komen. In dit half uur was het aardig zweten, ook echt de meest onmogelijke weggetjes namen we. Een hond kwam ons vergezellen tot boven. Bij de lunchtent, waar we dus al na een half uur aankwamen omdat er verder in het national park (natuurgebied) geen restaurant meer te vinden zal zijn, hebben we geduldig 5 kwartier op ons eten gewacht. Er werd voor ons eten besteld, iedereen kreeg hetzelfde (waarschijnlijk voor de koolhydraten: CHOWMEIN, dat zijn noodles gekruid met groenten en ei), maar er komt dan in geen een VSN medewerker in zijn of haar hoofd op, om alvast de bestelling en tijdstip van aankomst door te geven, zodat het eten er iets eerder (en warmer!) zal zijn. De mensen in zo’n berghutje weet niet wat ze overkomt om ineens voor 15 man te moeten koken. Toch was het heerlijk zitten hoor en lekker kletsen en lachen en fantaseren over hoe zwaar de dag nog zal zijn die voor ons ligt. Nou ik kan je vertellen, die was aan de zware kant. Voor mij dan. We hebben vanaf 14.00 tot 18.30 gelopen en zijn 700 meter gestegen. Er is ook een groot gedeelte van de tocht geweest waar we veel vlak liepen, door stukken bos heen. Onderweg hebben we mooie uitzichten gehad en de sfeer was onderling gezellig. Aangekomen in ons hotel ergens boven, zochten we vast ons eten uit. ‘Hoe lang duurt het voordat het eten klaar is, twee uur?’, vroeg ik aan de eigenaar. ‘Neeee, geen twee uur’. Oké dan, anderhalf uur later stond ons eten op tafel, neee geen twee uur. Na een douche zijn we redelijk vroeg ons bed in gedoken. De volgende ochtend konden we mooi de zonsopgang zien op het dak, als het helder weer zou zijn, dus toch maar de wekker gezet om half 5. Ik ben deze nacht ziekig geworden, dus slecht geslapen, ik was echt niets waard. Waarschijnlijk ook zonnesteekverschijnselen. Met mijn zwakke lijf stond ik toch even op om op het dak te kijken. Toen hier de zon nog zijn best moest doen om zich te laten zien, gaf ik mijn geduld op en ben weer gaan slapen voor 2 uurtjes. Bij het wakker worden voelde ik me niet veel beter en het ontbijt wat ik de avond daarvoor al had besteld, stond me zwaar tegen. Geen een hap ging door m’n keel. Maarja, ik moet wel 5 uur lopen vandaag, dus ik heb maar wat porridge besteld. Een soort havermoutpap en dit tegen mijn zin in opgegeten. Ik ben vandaag gestart met mijn anti bioticakuur. Hopelijk gaat die snel werken! Zoals je zult begrijpen zag ik tegen deze dag op. Het scheelde dat vandaag 1 uur klimmen was, om vervolgens 4 uur te dalen. Ik weet wel dat ik blij ben van te voren niet te weten wat me nog te wachten stond en er gewoon mee geconfronteerd werd. Dat ene uur stijgen, hield in een uur traplopen in de hitte, ja ook al hitte om 09.00. Ik had natuurlijk geen keuze en ik moest vooral alles langzaam doen. Dat ben ik dan maar braaf gaan doen. Nee, ook niet als ik had gewild, kon ik sneller dus dat maakte ook geen verschil haha. Zie je het voor je, zo’n tocht waarbij als je naar boven kijkt ALLEEN maar traptreden ziet en het beetje hoop wat je ergens opwekte voor een bocht, omdat je dacht dat daar misschien het einde zal zijn, keihard wegvaagt als je eenmaal in die bocht zit? Echt top. Een van de andere meiden, heeft onderweg moeten overgeven van de inspanning. ‘Het lucht wel op’, zei ze. Nou gelukkig maar. Rustig aan bereikten we het hoogste punt, waar de kleurrijke vlaggetjes van Nepal hingen waar ik eerder over vertelde. Vanaf hier alleen maar naar beneden! Dat moment is erg fijn, maar ik kan je vertellen na 4 uur lang naar beneden lopen, zal je bijna wensen om een stukje omhoog te mogen lopen. : - ) De tocht was verder prima verlopen, een super gave omgeving en bijzondere dorpjes hebben we gepasseerd. Ik voelde alleen mijn HELE lichaam en zat er wel doorheen moet ik toegeven. Deze morgen voelde ik me zo, dat ik normaal gesproken alles zal afzeggen en in m’n bed zal blijven liggen. Ik bedacht me onderweg dat ik rechtstreeks naar de spa zou gaan in het stadje vlak bij huis en een full body massage zou inplannen, maar ik was zelfs daar te moe voor. Toch maar naar bed. Het leuke is dat morgen alweer een volgende trip op de planning staat! Er viel geen rustdag te plannen, ivm de plannen van Victor na deze trip die hij met ons twee gaat maken. Dus dat werd ’ s avonds het ene spul in je tas vervangen voor ander spul en de wekker zetten om 04.45.

Dag 33 vrijdag 16-05
Opweg naar Chitwan! Chitwan is een mooi natuurgebied, waar je ook stukken van de jungle vindt. Voor vandaag stond ons een busreis van een uur of 6 te wachten. Dat betekent 6 uur lang hobbelen en bobbelen. Op het begin had ik het gevoel dat mijn maag eruit kwam zetten en liggen op de achterbank droeg nou ook niet echt bij aan een meer ontspannen houding. Rond 07.00 zijn we met de bus vanuit Kathmandu vertrokken en om 09.30 hadden we een ontbijtstop bij een restaurant. Hier heb ik genoten van een ‘chicken sandwich’ (Nee, nog steeds niet wat jij nu voor je ziet hoor, maar goed te doen als je speekselklieren goed wakker zijn om het o zo droge witbrood vochtig naar binnen te krijgen). Gelukkig, ik ging me beter voelen na deze maaltijd en misschien is de anti biotica ook zijn best aan het doen ondertussen. Hoe langer de rit vorderde, hoe mooiere stukken Nepal ik ging zien. Er waren mooie bergrivieren (van die rivieren waar je zo mooi in kunt raften, als je van raften houdt) en enorme kliffen en bergen. Rijden in de bergen gaat hier overigens net als in de stad. Er zijn momenten dat je in een afgrond kijkt en je de weg onder jouw bus niet meer ziet, omdat een andere auto/bus/vrachtwagen moet passeren en de weg nou niet dat je zegt breed is. Er wordt ingehaald in bochten en motoren en fietsers dwarrelen overal tussendoor. Ook file komt hier voor op stukken, omdat er veel vrachtverkeer naar beneden of omhoog moet. Maar dan kun je toch gewoon toeteren en verwachten dat die bus voor jou aan de kant gaat (welke kant?!). Grappige mensen hier. Gelukkig zijn de meeste wegen wel geasfalteerd, maar heus niet zo strak als wij dat kennen, maaaar, ook het hobbelen en bobbelen en soms letterlijk uit je stoel omhoog vliegen door de oneffenheden in de weg, went. Rond 12.00 zijn we in Chitwan aangekomen, waar we nog met een jeep naar ons hotel gebracht moesten worden. Rond 12.30 waren we bij ons hotel aangekomen. Een prachtige plek om te zijn, echt een tropisch paradijsje met de (fruit)bomen, planten, zon, rieten hutjes en bloemenperken. Zelfs een zwembad was aanwezig en de hotelkamers waren in een mooie kleurrijke rchitectuur verwerkt en vanaf buiten liep je direct je kamer naar binnen, gewoon als de voordeur van je huis. We werden verwelkomd en kregen uitleg over de planning voor de komende twee dagen in Chitwan. We hadden tot 15.00 relaxing time, dus Victor kwam met het geniale idee om zijn kleding maar is te gaan wassen. Hij gaat direct na deze 5 dagen Chitwan&Pohkara (stad) door met zijn trekking door de bergen van 8 dagen. Hij dacht: met twee vrouwen in huis lukt me het wel om mijn was te doen. Ik heb wel gelachen hoor, die jongen had geeeen idee hoe hij een handwas moest doen. Oké, geen enkel wasprogramma is zo eenvoudig als dit programma, maargoed. Moet het water koud of warm zijn? Moet dat wasmiddel er eerst in of kan dat als het water erin zit? Moet ik dan ook gaan boenen met die stof op elkaar of zo? Wat moet ik eerst doen? Hoe vol moet die emmer? Oh, dat afspoelen van mijn kleding onder de kraan daar was ik nooit opgekomen. ‘Ja wel fijn als er wat zeep uit is’. Vervolgens legt meneer het in de zon buiten te drogen ongeveer op de manier zoals hij het als een prop meenam vanuit de badkamer. Okeeeeeej, mannen!! My god en hij woont al enige tijd op zichzelf, right. De was doen bij mama denk ik lijkt me een strak plan haha! Na het wasavontuur van Victor zijn we om 15.00 vertrokken met Australiërs die ook deze middag aankwamen, naar een dorpje iets verderop. We gingen kijken hoe deze mensen hun leven leiden. Het zandpad er naar toe werd omringd door heel veel marihuana in de berm en een klein meisje zei ‘sweets’ tegen me. Ja schat, maar ik sla een keer over. Snoepen is niet gezond.
Het dorpje was enorm primitief, super gaaf om te zien. Allemaal zelfgemaakte huisjes, afdakken, keukentjes van riet/bamboe en opgedroogd koeienpoep. En je merkt echt dat het een stukje koeler is binnen! Verschillende boerderijdieren huppelen rond met elk hun eigen functie en een mooie zelfgemaakte waterpomp is erg geliefd in het poeltje. De kinderen spelen met houten stokken, meer is er niet.
Na dit bezoekje liepen we verder langs een rivier omringd door een uitgestrekt landgebied waar veel verschillende vogels leven. Ook van die mooie tropische vogels. Na een uurtje vogelspotten, kwamen we aan bij een iets groter diersoort; de olifant! Meerdere olifanten stonden naast elkaar onder een afdak vastgeketend aan een ketting. Als ze altijd los rondlopen, vreten ze alles op in de omgeving werd aangegeven als reden. Wel vreemd om te zien hoor zo’n mooi wild dier met een ketting om zijn poot. Tussen de vrouwen stond 1 man en die was echt gigantisch! Dat beest trok ook iedere keer mijn aandacht, mijn ogen hielden hem in de gaten. Het diertje weegt maarliefst 4 ton en hij heeft in zijn leven al 4 mensen gedood. Dit stuk langs het hek lopen sloegen we ook over, om vervolgens met een grote boog om hem heen te lopen. Nee deze olifant zat niet vast haha.. waarschijnlijk omdat hij gewoon bezoekjes komt brengen, maar eigenlijk vrij is om te gaan en staan waar hij wil. Of omdat men te bang is bij hem in de buurt te komen…? Tijdens het olifantspotten kwam er een mama wildzwijn met een aantal jonkies voorbij rennen. Echt te schattig om te zien hoe die jonkies blind iedere stap volgen die mama zet.
Op de terugweg liepen we over een stukje grond waar je allemaal rode stipjes zag. Als je het van dichtbij ging bekijken, bleken het kleien rode insecten te zijn die bloesem/wollig spul eten wat uit de bomen valt.
’S avonds na het eten, hebben we een cultureel theater bezocht, waar vooral dans aanwezig was. Leuk om het cultuurtje ook is van deze kant te bekijken.

Dag 34, zaterdag 17-05
Vandaag was het vroeg opstaan! Om 06.00 ontbijten om vervolgens om 06.30 in de kano te stappen die ons over de over de algemeen kalme rivier ging vervoeren. Het is zo’n kano van hout waar je met z’n allen op van die kleine houten stoeltjes in een rij achter elkaar zit, waardoor je na een half uur niet meer weet hoe je moet zitten. Je billen zijn ondertussen ook van hout. Tijdens de rit op het water hebben we krokodillen gezien, mooie vogels waaronder ook een grote Pelikaan, super mooi. Ook waren er hier en daar mensen bezig met zichzelf of hun kleding te wassen en moesten we wachten op overstekende koeien. Na ongeveer drie kwartier op het water te hebben gezeten, stapten we uit op een plek waar we zo omhoog de jungle in konden lopen. Even Deet opsmeren en gaan. Er werd aan ons uitgelegd dat we het beste langzaam en stil door de jungle konden lopen als we dieren wilden zien. Ik stond op scherp, omdat je zomaar in contact kan komen te staan met een wild dier, super leuk! In totaal hebben we ongeveer 2 uur door de jungle gelopen, waarvan ook op meer open vlakten of paden met hoog gras aan de zijkant. We hebben tijdens onze wandeltocht voetafdrukken gezien van een tijger en een beer, maar niet in levende lijve gezien. Dat zijn ook uitzonderingen als dat gebeurt, dat dan weer wel. Wel hebben we op ongeveer 15 meter afstand een neushoorn zien staan. De gidsen, die standaard een houten stok in hun handen hebben, gaven aan waar we heen moesten lopen als hij op ons af zou komen. Haha, ik voelde me net een deelnemer in een kat en muisspel. Op een gegeven moment liep hij rustig weg, dus wij volgden onze weg ook weer. Naast de neushoorn hebben we een aantal verschillende soorten herten gezien, een wilde kip, apen en gekke insecten. De aapjes die in de toppen van de bomen zaten, lieten fruitschillen naar beneden donderen wat allemaal naast ons neerviel. Even laten zien wie de baas is. Op sommige plaatsen werd je overspoeld door het geluid van voor mijn gevoel duizenden krekels en het was echt tropisch warm. Het tropische klimaat wat nagemaakt wordt in van die vlindertuinen in NL, maakte ik nu mee in het echt en dan nog wat warmer en klammer. Ja, ook al om 08.00.
Na een stuk lopen kwamen we weer aan bij het water en we werden naar de overkant gevaren. Vanaf daar liepen we een stuk langs het water en op een gegeven moment arriveerden we de badplaats van de olifanten! Olifanten werden hier gewassen, echt keihard schrobben met een stalen borstel over die huid, zag er pijnlijk uit, maar het zag er naar uit dat ze het lekker vonden. Die bleven even koel en relax liggen. Maar! In ieder geval een mooi gescrubd huidje om een teint op te bouwen : -). Op een aantal olifanten zaten mensen die graag een douche wilden en deze konden krijgen van de olifant die op commando water omhoog gooide. Leuk om te zien, maar ook ernstig geschoold. Op een gegeven moment zag ik dat een van de verzorgers met een ijzeren stang, die ze gebruiken om het beest de weg te wijzen, op de schedel van de olifant slaan. Dit klonk zo hard, dat het bij mij door merg en been ging, dus ben maar weggelopen. Waarschijnlijk voelt dat dier het niet zo hard als dat het voor mij leek aan te voelen, maar het compenseren van die pijn kon ik even niet.
Weer bij het hotel aangekomen en het gevoel hebbende dat er dik een halve dag op zat, terwijl het 11.00 was, konden we de middag lekker chillen. Dat liet Lianne zich niet twee keer zeggen, dus na de lunch ben ik bij het zwembad gaan liggen. Jullie denken vast die zit in Azië bruin te worden als een gek, nou ja bruin word ik toch niet en gek ben ik al, maar ook al zou ik bruin worden valt dat vies tegen. Vrouwen dragen hier geen korte broeken en aangezien mijn meeste tijd hier opgaat aan werken waar je sowieso geen korte broek mag dragen of reizen in een bus, zijn er weinig ‘zonmomenten’. Een overvloed aan momenten van zon hoor, dat wel. Hot hot very hot. Oké, ik lag dus bij dat zwembad. Ze waren bezig met het bad schoonmaken en toen ze daar mee klaar waren, zag het er nou nog niet echt uit van goh dit zou ik wel kunnen drinken en dit zwembadwater wat de hele dag in de brandende zon ligt te liggen, is lauwwarm i.p.v. koud, dus weet je wat: Ik neem wel een douche in het pleegebouw om af te koelen. Die douche kon ik serieus na iedere 10 minuten weer nemen, ook al was het alleen maar om mijn zweetklieren in mijn gezicht terug op hun plaats te zetten, want door die ontzettende aanmaak werd mijn leesboek onder mijn gezicht letterlijk nat. Na maximaal een uur hield ik het voor gezien. Mijn huid kon dat allemaal niet aan zag ik al, ook al zat er zonfactor 50 op, dus heb mezelf bespaard om er voor een paar dagen uit te zien als een kreeft. Dat was dat.
’S middags rond een uur of 15.00 werden we met de jeep opgepikt om richting de olifanten te rijden. Deze middag stond er nog een jungletocht op de planning, alleen nu met de olifant i.p.v. de benenwagen! Vet cool. Ook dit is het toeristische gedoe, maar gelukkig zag ik alleen maar normale handelingen naar het dier toe tijdens mijn rit. Met z’n vieren zaten we op een olifant, niet meer, niet minder voor de balans en hebben ongeveer anderhalf uur rond gehobbeld. Leuk om te zien dat het dier gewoon op zijn woonplaats is en ondertussen ook even wat eten van de boom afrukt om bij te tanken. Op een gegeven moment liepen we een open vlakte op en daar stond een neushoorn z’n ding te doen, dus wij liepen of naja de olifant liep rustig op de neushoorn af en het is zo vet dat je dan zo dichtbij kunt komen omdat je gewoon doet alsof je er als mens niet ook stiekem bent. Een gigantisch dier en die huid/harnas vond ik indrukwekkend om te zien. Onderweg zijn we ook veel bambi’s tegen gekomen en ook aapjes. Voor de rest hebben we twee pauwen zien lopen en zijn er ik gok zo’n 10 spinnen met me meegelift in mijn haar zonder dat ik daar een weet van had en dat is maar goed ook. Leuk hoor op een olifant zitten, maar zo hoog zitten betekend ook dwars door alle spinnenrag en rupsengedoe iets hoger in die bomen waar je normaal heel prima onderdoor kunt lopen. Ontwijken zit er nu niet in, die olifant bepaald zijn route en ik zat te kijken hoe hij dat zelf nou deed met alle spinnenrag enzo, maar meneer, het was trouwens mevrouw, plukte even een tak met bladeren van de boom en ging zichzelf hier gedurende haar rit mee meppen. Van links naar rechts. Ja, das ook een manier. Schattigheid op een stok.
Weer veilig op de grond gaf ik de olifant want fooi en zijn we weer terug naar het hotel gegaan. ’S Avonds na het eten hebben we nog een kaartspel gespeeld in een tentje verderop, maar ben vrij vroeg gaan slapen. Morgen om 07.00 vertrek naar de bus die ons naar Pokhara zal brengen!

Dag 35, Zondag 18 mei
Rond 07.30 vertrokken we met de bus naar Pohkara, dit zou nog zo’n vijf uur met de bus rijden zijn. Rond 12.30 waren we in ons hotel. Een mooi hotel viel direct op. Ze stoften hier zelfs de planten af en de kamers waren netjes en schoon. Lekker! Onze gids van de VSN, die we ook op onze VSN trip met ons mee hadden, stond nog in de file, dus die zou 2 uur later aankomen. We zijn met z’n drieën wat gaan drinken en relaxen/poolen. Na het bespreken van onze plannen voor de komende twee dagen, zijn we het meer wat tegenover ons hotel lag, gaan bekijken. Op een eilandje stond een tempel die je kon bezichtigen en voor de rest was de omgeving mooi. In de stad Pokhara is het opvallend schoner en minder druk dan in Kathmandu en ook de bergen kun je hier een stuk beter zien. Voor de rest stond er niet direct iets op het programma, dus we hadden vrije tijd en ’s avonds zijn we een hapje gaan eten. Onderweg naar het restaurant kwamen we kinderen tegen die op straat allemaal kaarsjes aan het branden waren die ze in een bepaalde vorm neerlegden. Wat het precies was geen idee. Weer een zichtbaar ritueel.

Dag 36, Maandag 19 mei
Weer vroeg het nestje uitgekropen om nog maar eens op een andere plaats de mooie zonsopgang te bekijken. Vol goede moed stapten we in de taxi om 05.00 die ons een aantal meters naar boven heeft gebracht. Onderweg zie je dus al mensen volop met hun dag bezig. Wasjes doen, stoepen vegen en haren knippen. Vanaf het uitstappunt was het nog wat grote stappen trappen omhoog lopen om uiteindelijk op het uitkijkpunt uit te komen. Als het helder weer was geweest, zou je een hoop kunnen zien van de zon, vandaag was het bewolkt. Gelukkig is het 9 van de 10 keer bewolkt in Nepal in de ochtenduren deze tijd van het jaar. Oktober is de beste view. Ach, je kunt niet alles hebben. We waren dus alweer wat sneller beneden dan gepland en zijn toen meteen doorgegaan met de diehard volle dagplanning van vandaag, aangezien we morgen alweer vertrekken naar Kathmandu. Veel te kort joh die 5 dagen. Dan maar beginnen met een vleermuizengrot om 06.00! We kregen een lamp mee en we gingen de grot in waar de weggetjes steeds ingewikkelder werden tot het eindpunt waar we onszelf door een minigat omhoog moesten wormen om vervolgens kruipend die grot weer uit te kruipen hevig verlangend naar het daglicht wat je zag. Goh, weer eens een ander soort ochtendgymnastiek. Vleermuizen hebben we trouwens ook gezien, maar de meesten sliepen nog. Groot gelijk….. of misschien alweer? Het komt er op neer dat het voor ons als Westers mens VROEG was. Deze grot was verder niet groot en we waren in een half uur weer buiten en een stuk wakkerder. Op naar de volgende ‘must see’ in Pokhara! We stopten bij een mooi stuk rivier en een brug waar je over heen kon lopen. Het was de bedoeling hier even te gaan rondlopen, maar de toegang was nog gesloten. Zie je, te vroeg. Dan was het toch tijd om terug te rijden naar het hotel om te ontbijten, zodat Lotte en ik om 09.00 bij het kantoor van parasailing konden zijn!! Jaa, nieuwe uitdaging! en Pokhara staat er om bekend dat je dit soort gekke dingen kunt doen, bijvoorbeeld ook raften, maar al dat water is niet aan mij besteed. Laat mij maar in de lucht hangen : -) We wilden graag met blote voetjes in de lucht, dus trokken voor het gemak onze slippers aan i.p.v. schoenen. Na het betalen en het invullen van een formulier over wie je bent en wie ze kunnen bellen als je neer bent gestort, werden we verzocht achter in de Jeep te stappen die ons samen met ‘de springjongens’ en twee Chinese meisjes naar boven bracht. Zeg maar dezelfde weg als we 4 uur geleden hadden genomen alleen ietsje minder hoog stopten we omdat zich daar de take off bevond van het parasailing. Na enige voorbereiding van aankleden, aansnoeren, wind aanvoelen, slippers vasttapen aan mijn voeten omdat blote voeten niet ging vanwege te veel stenen in het gras, werd ik met een klein bonzend hartje en met best veel gemak zo hup die lucht in geblazen. En ik bleef nog hangen ook. Een van mijn slippers was toch uitgevallen dus die lag nog boven op de berg en mijn andere slipper bood niet genoeg bescherming voor de stenen, dus haalde ik mijn teen open. Toen hing ik daar in de lucht, één bebloede voet met slipper en een onbebloede voet zonder slipper. Goed, eerst maar eens genieten van wat ik eigenlijk aan het doen ben! My god, het was super gaaf om te doen en te zien en je bent snel beneden helaas. Onderweg heb ik filmpjes en foto’s laten maken met een Go pro- webcam. De landing ging overigens soepeler, ik hoefde alleen maar te gaan staan, omdat je onderweg onderuitgezakt in een soort sofa zit in die rugzak. Nou ik was ook wel weer blij dat ik mijn, ook al gewonde, voetjes op de grond stond. Toen maar even uitrusten in de schaduw en wachten op de rest, zodat we weer terug konden naar het kantoor. Bij het kantoor aangekomen, kreeg ik slippers van iemand anders in bruikleen en mijn slippers zouden weer worden herenigd ergens later op de dag. Eerst maar eens naar de EHBO om te kijken hoe ernstig die wond is onder al dat bloed. Het zag eruit alsof die diepe scheur tot halverwege mijn teen kwam en er dus een hechting in moest. Ik moet jullie teleurstellen, het was gelukkig minder erg dan dat. Schoongemaakt, antibioticazalf mee, verband erom, tetanusprik erin en maar weer gaan.
Op naar de volgende uitdaging. Een international mountain museum is het geworden. Klinkt rustiger he? Eerst vroeg Shiba of we een klimwand wilden beklimmen die daar verderop buiten stond. Ja dat wilden we wel. Althans, ik ging me er maar niet aan wegen met slippers aan en een teen in het verband. Oke, en waar zijn de zekeringtouwen? Huh, hoezo, je kunt toch gewoon omhoog klimmen? Juist, Nepaleze stijl. Nee, we slaan toch maar over dan.
Ik houd nooit zo van musea, maar dit vond ik wel leuk om te zien. Toen we na het museum weer buiten stonden, regende het. De hele middag op natte straten lopen is niet de juiste omstandigheid voor je verband, maar goed go with the flow. We hebben deze middag nog een andere grot bezocht waar je van binnen uit via een kloof naar buiten kon kijken en een waterval aan de andere kant kon zien. We hebben later die middag de buitenkant met de waterval ook gezien. Ook hebben we een klooster bezocht, waar monniken wonen. Helaas mochten we niet het woongedeelte zien i.v.m privacy. Ik vond het er uitzien als een hotelletje met gezellige kleuren en balestrades en mooie architectuur. Toch lijkt het me ook heel gevangen leven. In het winkeltje ernaast heb ik nog wat gekocht en de opbrengst hiervan gaat naar het klooster. Wat ook erg gaaf was om te zien waren de vrouwen die vloer- of wandkleden aan het haken waren. Je zag dat hele proces van dichtbij en men, wat een geduld moet je daarvoor hebben. Die vrouwtjes zitten de hele dag in kleermakerszit dat te doen, respect.
Op naar het bootje varen op het meer! Jammer dat het weer niet zo mee zat, ook al is het hier dan nog steeds warm, maar het ziet er toch minder mooi uit allemaal. Toch hebben we flinke lol gehad op het water in zo’n houten kano met Victor aan de peddel. Na het ronddobberen, was het alweer 18.30 dus al best wat uurtjes erop zitten. ’S Avonds hebben we buiten de deur gegeten en zijn vermoeid ons bed in gekropen. Het duurt dan toch altijd langer voordat je uiteindelijk slaapt als de stroom niet werkt, terwijl hij het wel zou moeten doen en er een vriendelijke kakkerlak op de witte muur boven het bed ons welterusten kwam wensen. Ik heb Shiba opgetrommeld om dit walgelijke dier te verwijderen. Shiba pakte hem met z’n blote hand op en zei: ‘It is a Sweet animal’ en gooit hem over de railing van het hotel naar buiten. Dat zal best, maar laat dat lelijke ding maar buiten Sweet zijn, gadverdamme.