22-29 april

Dinsdag, dag 9 (22 april)

Vandaag begon om 07.00 de bruiloftmuziek van de overburen. Onze eigen wekker gaat om 08.00, dus vandaag een uurtje vroeger wakker. Na een lekker ontbijt, ja het kan ook echt lekker zijn omdat we verwend zijn in ons gastgezin. De gastpapa werkt in de toeristensector, hij is reisgids, dus weet hij dat wij buitenlanders niet zo gesteld zijn op twee maal per dag rijst te eten. We krijgen afwisselend eten, zoals yoghurt, fruit, getoaste broodjes, ei, pannenkoeken, maar ook warme Nepaleze maaltijden zoals, ik noem het maar, wraps met aardappeltjes en groenten. Als diner hebben we deze week zelfs pasta met tonijn gehad! De meeste andere gastgezinnen eten gewoon traditioneel twee maal daags Dahl Bhaat, dat is rijst met een soepje gemaakt van linzen en groenten. Dit horen we ook van andere vrijwilligers, dus wij prijzen ons wel gelukkig : - ).
Deze dag voor het eerst zelfstandig reizen! Ik heb gister namen van de locaties in mijn telefoon opgeslagen ( onthouden gaat moeizaam… ) om vervolgens aan langskomende busjes te vragen of ze langs de plek rijden. We moeten van huis naar ons project 1 x overstappen en zijn ongeveer drie kwartier in totaal onderweg. Ik heb ook maar even gevraagd wat we moeten betalen iedere dag voor onze rit, zodat we weten wat normaal is wat ze vragen. Voor de heen- en terugweg betalen we met z’n tweeën 140 roupees. Dit is ongeveer 1 euro, dus 0,50 cent p.p.p.d. De reis is prima voltooid, met de al bijna vertrouwde warme en intieme momenten. Ik zat naast een vrouwtje in de bus, maar dan dus zonder enige afstand zoals ik al eerder benoemd heb. Op een gegeven moment voel ik dat ze haar hand op mijn arm neerlegt, hier keek ik heel even van op, maar eigenlijk was het al lang prima. Ze had het zelf niet eens door. Omdat ik met een bil op het bankje leunde en met de andere bil op andermans knie, ga je zo nu en dan even verzitten. Het vrouwtje naast me legde een arm over mijn schouders heen om me dichter tegen zich aan te klemmen, zodat ik goed kon blijven zitten. Ik moet zeggen dat ik een klein van binnen emotioneel momentje had om wat me overkwam. Ik vind het zo gemoedelijk en schattig, hoe doodnormaal het voor hen ook is. Het is zo anders dan bij ons. Vreemde mensen gaan bij elkaar op schoot zitten en mensen praten en lachen met elkaar, terwijl zij het bestaan van diegene die dag nog niet wisten.
De derde stagedag voelde voor mij beter aan dan afgelopen twee dagen. Vandaag en deze week weer nieuwe dingen gezien, die lang niet allemaal even prettig zijn om te zien helaas. Harde feiten. Ik vertel hier wel enkele details van de afgelopen werkdagen bij elkaar ( dinsdag, woensdag en vrijdag). Eigenlijk is het de gehele dag een grote chaos. Op een dag is er geen een rustmoment, die wordt dus ook niet ingelast. Gezamenlijke momenten met de kinderen zijn er niet (bijvoorbeeld kringmomenten) en je ziet ook wel dat er kinderen worden voorgetrokken. Zoals ik vertelde krijgen ze om 11.00 hun lunch en ergens in de middag rond 13.30 krijgen ze melk met koekjes, maar ook niet iedereen. Voor de rest krijgen de kinderen geen drinken, zweten een hoop en er zijn redelijk wat kinderen warm gekleed (gewoon echt truien aan of vesten tot hun nek dicht). De meeste kinderen dragen, voor zover ik heb gezien, geen ondergoed. Dit is wel makkelijk met naar het toilet gaan, je hoeft maar 1 broek omlaag te trekken, zet een kind op de wc, sommige hangen er half in omdat ze te klein zijn, en na het plassen wordt direct die broek weer omhoog gedaan, zonder dat het kind schoon of droog wordt gemaakt. De hygiëne is hier eigenlijk gewoon 0 en je ruikt de gehele dag de toiletruimte door het gebouw. Kinderen die lichamelijk niet in staat zijn om zelfstandig van de wc te komen, zitten soms 10 minuten te wachten tot ze weer gehaald worden. ‘’Oh ja, die hebben we ook nog’’. Kinderen die straf krijgen, worden soms met hun gezicht naar de muur gezet en vastgezet achter een stoel met soms het vastbinden van de benen of lichaam. Tikken worden ook gerust uitgedeeld en schreeuwen naar een kind om iets duidelijk te maken is ook dagelijkse koek. Je ziet soms echt de angst in die oogjes staan, waardoor het naar achter deinzen als ik een bepaalde beweging maak met mijn arm, ook wel te verklaren is. Doordat tikken zo gemakkelijk worden uitgedeeld, doen sommige kinderen dit ook gerust bij jou. Op die manier trekken ze dan hun aandacht. Verder is er erg weinig materiaal beschikbaar en wordt er weinig aandacht geschonken aan algemene of persoonlijke ontwikkeling. Er zijn wel redelijk verzorgd uitziende behandelplannen aanwezig, maar ik heb sterk mijn twijfels of dit ook in de praktijk wordt uitgevoerd en of iedere docente weet heeft van dit plan per kind. Er zijn kinderen die niet kunnen praten, maar alleen geluid maken, die wel 7 jaar oud zijn. Ik denk dat hun ouders ook nooit het spreken gestimuleerd hebben. Er is een soort logopedie- ruimte aanwezig, hier zal ik wel eens een kijkje gaan nemen. De allerkleinste kinderen worden tegengehouden in hun exploratiedrang, omdat dat maar lastig is, ze mogen eigenlijk zeer weinig. In een stoel zetten waar ze niet zelfstandig uit kunnen is een gemakkelijke kooi. Het enige materiaal wat ik nog heb zien liggen bij die kleintjes is teken-, kleurmateriaal en misschien een verdwaalde, incomplete puzzel.
Vrijdag heb ik gezien dat een aantal kinderen werden ‘behandeld’ met een soort trillend massage -apparaat. Hiermee wordt over het gezicht en armen, handen of rug gegaan. Toen ik vroeg waarom ze dat doen, kreeg ik als antwoord dat blijkt dat het bijten in hun vingers of agressiviteit hierdoor wordt verminderd.
Lotte zei vandaag heel mooi: ‘’ Ik heb het idee dat mijn kennis al meer is dan alle docenten hier bij elkaar, terwijl ik nog geen ervaring heb’’. De docenten hebben denk ik ook geen specifieke opleiding gehad in het omgaan met gehandicapte kinderen, maar voor ik conclusies trek hieruit zal ik dat eens navragen. De hele dag wordt er aan kinderen getrokken en wordt er mee gesjouwd. Het ziet er gewoon vermoeiend uit om naar te kijken. Ik vroeg of er ook op gelet hoe dit gebeurt, ‘’ Ja, er wordt wel rekening gehouden met de kinderen’’, kreeg ik als antwoord en daar doelde ik dus nog niet eens op. De ARBO-wet is niet interessant genoeg denk ik. Ik weet wel dat ik me niet overal aan ga wagen met mijn lijf. Er zijn ook veel minderen benodigde materialen aanwezig dan je bij ons ziet, dus dat speelt mee. Mondeling communiceren en het kind laten doen wat je vraagt, gebeurt veel minder dan bij ons. Kinderen worden gewoon op hun plek gezet, zonder enige uitleg. Modeling (het voordoen) van een spel gebeurt ook vrij weinig, maar er wordt wel verwacht dat alle kinderen (inclusief die met een lager IQ) begrijpen wat ze moeten doen. Er is sowieso 1 kindje die kan zo verdwaasd kijken bij alles waar hij in terecht komt, en toont geen initiatieven omdat hij het gewoon niet lijkt te begrijpen. Hij gaat stil staan en wacht totdat iemand hem vastpakt en ergens anders wordt neerzet. Met verschillen in kinderen wordt dus weinig rekening gehouden. Wanneer kinderen buiten spelen is er lang niet altijd toezicht en de wat oudere kinderen worden ook gerust voor enige tijd alleen in een lokaal gelaten, waardoor iedereen doet en laat wat hij/zij wilt. De oudste fysieke leeftijd op het project is waarschijnlijk 17 jaar oud, maar dit meisje heeft een mentale leeftijd van 3 jaar.
Wat we ook gezien hebben is dat het resultaat van ongelukjes die bij kleine kinderen nog wel eens gebeuren, met eigen schone meegenomen kleding van kinderen wordt schoongeveegd. Kinderen die onder het morsen van eten en drinken zitten, wordt geen aandacht aan besteed en kindjes waarbij je ziet dat ademhalen moeilijker gaat door een enorm vieze neus, mag ook lekker blijven zitten waar het zit.
Wij proberen onszelf maar continu wijs te maken dat het pure onwetendheid is van docenten/verzorgers hoe zij hun vak uitoefenen. Toch vind ik het bijvoorbeeld onmogelijk voor te stellen dat mensen zo weinig met hygiëne te maken kunnen hebben. Vooral om het feit dat zij er zelf gewoon verzorgd uitzien, dan is er toch schijnbaar wel een oog voor, maar is het gewoon luiheid naar de kinderen toe?! Dit is sowieso een punt wat ik moeilijk kan accepteren.
Gelukkig zijn er ook positieve punten te zien en dat is maar goed ook. Je ziet de affectie naar kinderen toe en de lol die ze kunnen hebben. Er worden ter plekke materialen gemaakt van hout in een schuur op het terrein zelf. Ze maken de stoelen zelf en ook bijvoorbeeld opruimbakken.
Door San zijn we al uitgenodigd een keer te komen kijken en/of mee te doen met zijn boxles die hij iedere dag heeft. In deze cultuur nodigen mensen je heel snel uit om iets te ondernemen of een hapje te gaan eten om je wat beter te leren kennen. Wij doen dit meestal pas wanneer je iemand juist al meer kent. Ik vind het super leuk dat het hier zo anders is en ik voel me er welkom door.
De bus naar huis pakken we altijd naast een kinderziekenhuis in Kathmandu. Ik was benieuwd hoe dit er van binnen uit zou zien, dus we zijn een kijkje gaan nemen. We hebben de eerste hulp gezien, waar simpele ijzeren bedden staan en aan het begin van de ruimte staat een bureau met allerlei papierwerk en andere spullen verzameld. Hier voert een dokter de individuele gesprekken, midden in het bijzijn van iedereen en er staat een man in uniform met een stok in zijn hand bij de deur, om ieder moment toe te slaan lijkt het wel. Bij ieder bed staan enorme koperen flessen van 1,70 m en later zagen we die ook in de gang verzameld staan. Dit zullen waarschijnlijk de zuurstofflessen zijn. De ruimten in het ziekenhuis zijn verder heel kaal, er hangt 1 groot informatiebord en afdelingen worden met een wit A-4’tje op de deur aangegeven. En zelfs hier ruikt het naar urine. Buiten staan ambulances, wat niet meer is dan een soort gelijk busje als die er veel meer rijden op de weg, alleen dan met een kruis erop. Een enkele heeft de vorm van de ambulancewagen zoals wij hem kennen. Zo nu en dan hoor je zo’n ambulance langsrijden met een sirenegeluid uit een kinderfilm. Buiten het ziekenhuis heb je op het terrein de apotheek, een marktkraampje vol met doosjes en potjes eigenlijk. Het grappige van Kathmandu vind ik dat alle aspecten van het leven en de economie aanwezig zijn, alleen het niveau waarop is ontzettend laag en hier zie je alles gebeuren, omdat men hier op straat of half op straat zijn/haar werk doet. Schoenen maken, auto’s wassen noem maar op en overal hangen borden met diensten die aangeboden worden zoals ‘making new key’. In Nederland is alles achter slot en grendel te vinden.
’S Avonds thuis aangekomen was het bruiloftsfeest nog volop bezig, dus we hebben hier op afstand van meegenoten, totdat Gelu zei dat we er ook gewoon heen konden gaan. Hoezo er heen gaan? We kennen toch niemand en zijn geen gasten? Ohja, oke dat is weer een Nederlandse gedachtegang, Leuk! Kom we gaan! We werden met open armen ontvangen en hebben natuurlijk moeten mee dansen op de muziek die zelf wordt geproduceerd door gekke onbekende instrumenten. Stil staan kan hier echt niet. De bruid en de bruidegom hebben we van dichtbij gezien, waarbij, ik denk familieleden, allemaal rituelen om hen heen aan het uitvoeren zijn. Het viel op dat het bruidspaar niet zo zeer kon lachen. Ik dacht meteen aan een uithuwelijking, maar misschien is het ook gewoon niet de bedoeling dat je lacht op je bruiloft. Je weet het niet. Een klein uurtje hebben we midden in de feestgangers gestaan en natuurlijk was er volop aandacht voor ons als enige vreemd uitziende mensen en hangen straks waarschijnlijk in verschillende woonkamers aan de muur in een lijstje. Heel leuk om mee te maken!


 
Woensdag, dag 10 (23 april)
Na onze werkdag, zijn we direct doorgelopen naar een hele grote supermarkt die wij wel even van dichtbij wilden bekijken. Die moest iets verderop in de straat zitten. Na 20 minuten lopen hebben we toch maar even nagevraagd waar die supermarkt zit. De jongeman liep met ons mee om ons de weg te wijzen. Dat is hier zo leuk vind ik, als je de weg vraagt aan iemand, is het de normaalste zaak om aan te bieden je naar je plaats van bestemming te brengen. Het gevolg was dus dat de jongen nog dik 10 minuten met ons is meegelopen en halverwege zijn vriendin afhaakte om op de bus te gaan wachten. In het Nepali spraken ze onderling nog iets af en de jongen liep met ons verder. We zijn aangekomen op de plaats van bestemming. Op de terugweg namen we maar direct de bus en zaten bepakt en bezakt in de overvolle bus.
Vanuit onze uitstapplaats voor de bus, is het nog een paar minuten lopen voor we thuis zijn. Onderweg zagen we op een gegeven moment een horde mensen staan waarvan de gezichten allemaal één kant op tuurden. Blijkbaar iets interessants te zien. In het voorbijgaan zagen we de reden van belangstelling. Een man van middelbare leeftijd stond op een stukje gras het nieuw uitkomende tweepits gasplaatje met gasfles te introduceren. Dat was echt een grappig moment. Naast zo veel meer een bevestiging van het feit dat ze hier in Nepal echt een paar jaar achterlopen. Er worden volop nummers gedraaid die bij ons 4 jaar terug een hit waren en een van de busjongens heb ik met een van Shakira gemaakte foto op zijn T-shirt de busjongen zien uithangen. Schattig.

Donderdag, dag 11 (24 april)
Een vrije dag! Vandaag was het ‘public holiday’. Met Victor hadden we afgesproken iets leuks te ondernemen. Daadwerkelijk een afspraak maken was wat minder vanzelfsprekend, want we weten van elkaar niet waar we precies wonen en het wifi-netwerk leidt ook z’n eigen leven. Toen toch maar een sms gestuurd van 0.65 eurocent per bericht. Ik koos voor het zwembad als die er zou zijn. Ja die is er. Oké top! Dan zouden we hier zelfstandig naar toe gaan en elkaar daar wel zien. (Het adres of eigenlijk het gebouw waar het zwembad bij ligt had ik nog net op tijd kunnen appen naar hem :P )
Vol goede moed zijn Lotte en ik ter voet vertrokken naar het zwembad waar we echt zin in hadden. Gelu (gastpapa) had uitgelegd hoe we moesten lopen, wijzend naar de horizon vanaf het balkon. Het zou 25 minuten lopen zijn.
Na 15 minuten over de hoofdweg te hebben gelopen, vroeg ik maar weer even ter controle aan een voorbijganger naar de weet van het zwembad, wat ligt bij het ‘Party Palace’. ‘Als je dit pad in loopt dan zal je het gaan vinden’. Wij hier dus maar in gegaan. Alles lijkt in Nepal op elkaar en daarom kun je ook niet zo gemakkelijk zeggen als bij ons: ‘De omgeving ziet er niet naar uit alsof hier een zwembad staat’, dat kan hier dus wel overal zijn. Toen we na een aantal meters, bochten en straatjes het zwembad nog niet zagen, sprak ik de volgende aan. Die wist zeker waar we het over hadden en wees ons de weg. De weg 1 kilometer volgen. Die opdracht klinkt niet ingewikkeld, maar het leidde ons nog steeds niet naar het zwembad. Waarschijnlijk verkeerde afslag genomen.. Toen vond ik het wel weer tijd om onder de hete zon, naar het steeds meer verlangende zwembad te vragen. Dit keer aan een meisje die er in mijn ogen uitzag alsof ze het zwembad blind nog zou vinden. Helaas, maar ze zou een vriendinnetje wel even vragen, dus die verdween naar binnen. Na 5 minuten komen de twee meisjes terug lopen naar ons en hebben nogmaals uitgelegd waar we naar zoeken. ‘’Ja, dat weet ik wel, loop maar mee’’. : -)
Na nog een kwartier door allerlei straten en onverharde weggetjes te hebben gelopen, vroeg ik nog maar is of ze de weg nog wel wist. Ja dat wist ze. Het zijn net lopende kompassen die kinderen als ze hier opgroeien. Maar na, ik gok in totaal een uur lopen, was daar het zwembad! Ik wilde de meisjes wat geld geven voor de moeite, maar zij namen het niet aan. Na een aantal keer benoemd te hebben dat ik dat graag wilde, namen ze het aan en volgden hun weg weer naar huis.
Bij het zwembad was Victor ook, en hebben hier 2,5 uur liggen luieren. Dit was de eerste keer ‘zonnen’ voor ons. Tussendoor namen we een frietje, wat echt niet een frietje is zoals wij hem kennen, maar toch lekker om even wat te eten.
Na de chillmodus, besloten we verder te chillen in de ‘Garden of Dreams’ wat bij Tamel ligt, het stadje wat ik al eerder benoemd heb. Je kunt hier shoppen en er zijn allerlei barretjes en restaurantjes te vinden. Gezellige plekje om te zijn.
De tuin mag zijn naam hebben hoor, het is een heerlijke plek om te zijn en je terug te trekken uit de hectiek van de stad waar we ons toch iedere dag in bevinden. Het bevindt zich eigenlijk midden in de stad, maar daar is er volop rust. Het is er mooi aangekleed met theehuisjes en een restaurantje, ligweide en je bent omringd door mooie bloemen en planten met hier en daar een watertje. Ook komen soms de aapjes en een gekke kleine eekhoornsoort je gedag zeggen.
Na de tuin hebben we ons gevestigd in een bar om daarna weer in hetzelfde restaurantje als eerder te dineren, omdat het zo goed was bevallen.

Vrijdag, dag 12 (25 april)
Vandaag nog een dagje werken tussen twee vrije dagen in. Tijdens het ontbijt werd er een nieuwe vrijwilliger bij ons huis afgeleverd. Een meisje van 23 jaar uit Nederland, Elke. Gezellie. Voor drie weken wonen we met z’n vieren. Had vandaag niet helemaal m’n dag, want was lichamelijk een wrak. De misselijkheid die ik had, nam nou niet per se af in de driekwartier durende busrit op weg naar het project. Daar eenmaal aangekomen, ben ik eerst languit op de bank in het kantoor gaan liggen in de hoop me daarna beter te voelen. De gehele dag heb ik me zwak gevoeld, dus ben thuis m’n bed in gekropen. De eerste drie weken na aankomst zijn de gewenningsweken waarin je een grote kans hebt om ziek te worden. Met die weet, weet ik ook dat ik er daar 1 van zal zijn.

Zaterdag, dag 13 (26 april)
Koningsdag in Nederland! Voor ons in Nepal was het een lekkere vrije dag (zondag). We besloten met z’n vieren (de meiden van het gastgezin) naar Bouddha te gaan, een plaatsje iets verderop. Hier hebben we nog een keer de Bouddhistische tempel gezien, daarna vertrokken Lotte, Elke en ik naar ‘Pashupatinath’, een plaats waar de Hindoes naar toe komen als zij een crematie hebben. Ann had dit al gezien, zij zit al 3 maanden in Nepal. Het gaat om een grote tempel en daaromheen allerlei rituelen met vuur en vuurbakken die ze op hun hoofd ergens naar toe dragen. Wij als toeristen mogen de tempel niet naar binnen, maar mogen via een andere weg kijken naar de crematies die plaatsvinden. Er lopen mannen rond die zich bij je aansluiten en hun verhaal gaan doen over waar je je bevindt en willen je rondleiden. We hadden van te voren al van iemand vernomen dat die mensen uiteindelijk geld vragen hiervoor, dus we hebben ze van ons afgewuifd. De crematies vinden in de open buitenlucht plaats aan de zogenaamde ‘Bagmati’ rivier, die heilig is. Aan een kant van de oever zijn een soort ik noem het maar steigers gevestigd met enige afstand van elkaar. Op iedere steiger worden personen uit een bepaalde ‘kaste’ gecremeerd. Je hebt ‘kasten’ van laag naar hoog. Vanaf de plek waar wij mee mochten kijken (tegen betaling natuurlijk), keken we van bovenaf neer op de crematies. Op het moment van aankomst, werd er 1 lijk klaargemaakt voor de verbranding en daarnaast lag er al enige tijd een persoon die langzaam aan het verbranden was. Je ziet hiervan niet veel, maar kunt lichaamsdelen soms zien. Het stinkt verbazingwekkend niet eens per se, gewoon een groot kampvuur. Het lijk is ingewikkeld in oranje doeken, dus je ziet verder niet veel en wordt op hout en misschien daartussen nog stro neergelegd. Vervolgens zie je hoe ze de overleden persoon nog bedekken en bekleden met doeken en bloemen, maar kleine bloemetjes die los worden verdeeld over het lichaam. Als bovenlaag wordt de persoon met stro toegedekt en uiteindelijk wordt vanaf beneden het stro en hout aangestoken. Dit gaat natuurlijk enorm roken en dat is minder prettig om in te staan, vooral als je dan ook as op je kleding ziet vallen. Toch een beetje een gek idee. Een van de gidsen die zich aan ons opdrong, vertelde ons dat het niet toegestaan is om te huilen op deze plek, in ieder geval niet voor een bepaalde tijd, omdat dit de ziel tegen zou houden die vrij komt en uiteindelijk reïncarneert. Baby’s reïncarneren niet en worden onder de grond begraven.
Toen de rook ons te veel werd, zijn we naar de overkant van de rivier gelopen om vanaf daar op afstand nog te kijken. Halverwege, bij de zogenaamde ‘kamasutra-tempel’, geen idee waarom! vond een offering plaats van een koe. Dit hoorde bij het festival wat op dat moment ook bezig was iets verderop. Het festival stond in het teken van het vieren van het leven. Bij de offering stonden een hoop mensen te kijken, maar ik kon dat zelf niet aanzien, en wist genoeg toen ik veel bloed tussen de mensen door op de grond zag liggen. Lotte vertelde me dat ze het hoofd van de koe eraf hadden gehaald en in zijn bek een vuur aanstaken. Het idee hierachter is dat de koe heilig is en als die geofferd wordt, dan neemt het de zonden van mensen weer weg die zij hebben begaan, dus begin je weer met een schone lei. Dit is overigens wat ik gehoord heb, dus bind me er niet op vast.
Aan de overkant zagen we dat onder de plaats waar wij daarvoor stonden, ter hoogte van de lijkverbranding een binnenplaatsje was waar de familie bij elkaar zit. Op een gegeven moment komen die langs lopen en maken huilgeluiden en zeggen van alles. Na enige tijd zie je in principe continu hetzelfde, het duurt ongeveer 2 a 3 uur voordat een lijk is opgebrand. Op de terugweg, zagen we dat aan de andere kant van de brug ook een crematie werd gestart, maar dit verliep weer iets anders . Je hebt in deze cultuur verschillende geloven die zich ook weer vertakken, dus dit zal waarschijnlijk hier mee te maken hebben gehad.
Op de terugweg zag je een bloedspoor op de grond, dus je kon zo zien waar ze de dode koe naar toe hadden gesleept. De plassen bloed vonden de zwerfhonden wel aantrekkelijk en de Hindoes die op blote voeten op dit grondgebied rondlopen, banjeren er ook rustig doorheen. Dit was wel even een nasty gezicht.
Buiten het terrein van de tempels en crematies bevinden zich allemaal kraampjes en kleedjes met vooral de bloemen die ze gebruiken bij de crematies. Het was zo warm en ik was nog steeds zwakjes, dus hebben een taxi gevraagd ons naar huis te brengen. Zeker vet om dit gezien te hebben!
Thuis aangekomen, ben ik meteen als een westerling gaan douchen, omdat het naar rook ruiken en as op m’n huid te hebben van een crematie nou niet een heel chill idee was. Na de douche zijn we met z’n vieren naar de ‘Garden of Dreams’ bij Tamel gegaan en Victor gezien. We spraken af samen met hem en twee Nederlandse meiden uit zijn gastgezin ’s avonds te eten bij een Italiaan. Zodoende zaten we om 18.30 met z’n zevenen aan tafel en hebben ons hier prima vermaakt met eten, drinken en gezelligheid. Ik zag continu een lekker uitziend drankje voorbij komen, dus ik ging er samen met Elke vanuit dat dit het Malibu- drankje van de kaart was. Dit besteld en kregen toen alleen een laagje Malibu in een glas. Na uitleg over wat we graag wilden hebben, werden we nog niet begrepen en niemand meer te bekennen die dit drankje op tafel had staan. Toen maar om de ijsblokjes gevraagd, ook prima. : - )

Zondag, dag 14 (27 april)
Vandaag weer aan het werk! Ik ben vanaf vrijdag ontzettend verkouden geworden, dus fit voelde ik me nog niet. We wilden ons plan voor de komende 7 weken aanpassen en een structuur aanbrengen voor onszelf, zodat we volgende week een start kunnen maken met de activiteiten. We hebben besloten ons te richten op de kinderen met autisme en het gaat om 8 kinderen. Een focus leggen lijkt ons het zinvolst. Het is helaas onmogelijk aan iedereen evenveel aandacht te besteden en er zijn aardig wat kinderen die voor ons een dusdanige handicap hebben, dat we daar niet zo veel mee kunnen. Eigenlijk is ieder kind op dit project een uitdaging, ook de kinderen met autisme. Er zitten kinderen tussen die heel klein zijn en amper praten en kinderen die ouder zijn en ook amper praten. Hulp bij het vertalen van dingen hebben we sowieso nodig, anders is het niet te doen. De doelen moeten we klein houden, gezien de moeilijke doelgroep waar we voor staan. Samen hebben we, na het inzien van de individuele behandelplannen, bedacht de weken op te delen in thema’s en met twee groepjes te werken (de twee kleinste apart) die we op verschillende momenten in de week begeleiden en activiteiten mee ondernemen. De bedachte thema’s hebben een link met de cognitieve en sociale ontwikkelingen die in de plannen staan benoemd en de activiteiten passen we aan op het thema en op niveau van leeftijd en kunnen. Dit wordt dus ook voor een groot deel gewoon ervaren. Week 1: introductie (van jezelf), week 2: vormen en kleuren, week 3: lichaam, week 4: luisteren en begrijpen, week 5: muziek en tast. Week 6 gebruiken we voor afronding en afscheid nemen en aankomende week (week van 28 april) gebruiken we om activiteiten voor te bereiden en wel een start te maken met het drink en fruitmoment. Naast deze specifieke begeleiding die behalve op woensdag, iedere dag zal plaatsvinden, willen we algemene activiteiten uitvoeren, waaronder iedere dag een drinkmoment en 3x per week daarbij een fruitmoment in te lassen. De kinderen krijgen geen rustmoment op de dag waarin zij drinken krijgen. Hun standaard tussendoortje is: melk met brood of koek erin, maar meer niet en ook niet iedereen krijgt dit. Fruit wordt er niet gegeten en dit willen we graag invoeren. Het handen wassen betrekken we hier ook bij, gezien het om eten gaat.
Na het opstellen van ons plan heb ik nog eventjes in een klasje gezeten en meegekeken met de opdrachtjes die de kinderen deden. Ik heb voor mezelf bedacht dat ik het ook wel leuk vind om simpele Engelse leeropdrachtjes te maken voor in de schriftjes van sommige kinderen die in staat zijn deze uit te voeren. Ik zal mijn creatieve brein is laten kraken..
Wat nog wel leuk is om te vertellen gaat over een communicatieverschil. Bij San viel het me op een gegeven moment op dat hij wel regelmatig met zijn hoofd lichtjes heen en weer schudde, maar dan niet een ‘nee’, maar een beetje sierlijk of zo en niet overdreven. Ik vraag best vaak aan hem: ‘Is it okay?’, maar eigenlijk is dat heel niet nodig, want met dat schudden van het hoofd zeggen ze al: ‘Het is oké wat je zegt of vraagt’. Dit werd me na een aantal dagen eigenlijk pas duidelijk en ook mijn onderbuikgevoel kon ik laten varen. Voor mijn gevoel zei hij vaak Oké tegen zaken waar hij het niet helemaal mee eens was of dingen waar hij over twijfelde. Toen ik uitlegde dat je die beweging bij ons maakt als je in twijfel bent, moesten ze wel lachen. Best een groot communicatieverschil dus!

Maandag, dag 15 (28 april)
Vanaf vandaag gaan we een uur eerder naar het project om meer tijd te hebben voor onze activiteiten, omdat de kinderen ook alweer om 14.30 worden opgehaald. Vandaag startte ons eerste experiment met het fruitmoment. ’S Ochtends hadden we bij een lokaal supermarktje bananen en watermeloen gehaald. 35 bananen (ze zijn hier echt heel klein!) en twee watermeloenen voor ongeveer 60 kinderen of wat meer. Ook hebben we limonadesiroop en handzeep meegenomen. San is met ons mee gegaan, om de weg te wijzen en een boxman in ons midden was chill voor het dragen van de tassen : -) Onderweg heb ik geld weten te pinnen bij een bank (niet overal kan ik geld opnemen). Het was wat druk, dus moest even wachten. Het vormen van een rij kennen ze niet in Nepal, dat is ook zo bij winkels etc. Als je je vragen hebt stel je die of als je geholpen wil worden dan dring je gewoon voor. Ik zag al lang dat dit ging gebeuren en de twee mannen die na mij aankwamen dachten vast dat ik ze wel voor zou laten, nou mooi niet haha. Ik heb er niet een woord aan vuil gemaakt, lichaamstaal en positie zei blijkbaar genoeg. Anders stond ik daar over een jaar nog denk ik.
Vrij direct na terugkomst op het project zijn we begonnen met het snijden van het fruit, om vervolgens per klas langs te gaan met fruit en drinken. Het vrouwtje dat in de keuken werkt ( een super lieve vrouw, echt een verzorgend mama-type, maar spreekt 2 woorden Engels) heeft ons geholpen met haar supersonische snijdkunsten. We zijn ruim 2 uur bezig geweest met de hele ronde, dus erg tijdrovend. We gaan kijken hoe we het anders gaan aanpakken in het vervolg, dit is experimenteren. Je probeert structuur aan te brengen op een plaats waar geen structuur heerst, best vermoeiend!
Wat opviel was dat sommige kinderen echt niet wisten wat handen wassen betekent, dus snappen niets van wat je ze aanleert. De uitleg in het Nepali werd er helaas niet bij iedereen gegeven, omdat de docente daar niet altijd zin in had. En in de klas waar aardig wat heftig zowel lichamelijk als mentale gehandicapte kinderen zitten, dronken en aten vrij weinig kinderen iets. Toen we de volgende dag langskwamen met het drinken bij deze klas, werd van te voren verteld wie er drinken kon krijgen. Ik probeerde het bij andere kinderen ook, maar werd hierin tegengehouden, de uitleg ontbreekt helaas. Ik heb bij een kindje die niet was aangewezen, wel drinken naar binnen gekregen, dus blijkbaar was de zin in drinken er wel. In deze klas vind ik het meest vervelend om me te bevinden, omdat al deze kinderen de gehele dag in hun stoel zitten en niets doen. Een van de kindjes wordt de hele dag in een hangzak wat aan het plafond vastzit gezet om dan vervolgens heen en weer te worden gewiegd door het lokaal. Hier zitten ook kinderen die allemaal niet of amper kunnen praten en die zichzelf pijn doen, hoofd tegen de muur bonken, in hun arm bijten etc. uit pure frustratie ben ik bang voor.
Na het werk, waren we ook weer blij om thuis te zijn. Het thuiskomen is echt een ontladingsmoment hebben we gemerkt. Je moetserieus bijkomen van de dag. Dit is heel gek, want als ik dat thuis iedere dag zou hebben, dan komt er niet veel meer uit m’n handen. Eigenlijk doe je niet per se heel veel op een dag, maar met name de indrukken en ook het klimaat en het andere ritme vreet aan je energie blijkbaar. Ook doe je alles hier wel langzamer, simpelweg omdat de mensen hier ook zo zijn en met de warmte moet je niet willen haasten. Vooral emotioneel is het best een pittig project, omdat de doelgroep niet gemakkelijk is en alles hier, en überhaupt in Nepal, gaat anders dan je gewend bent. Toegeven aan de rust die je nodig hebt, is dan ook wel weer heel fijn, want dat doe ik thuis toch minder snel! De tijd gaat hier ongelooflijk snel. De dagen vliegen om voor mijn gevoel en ook al heb je momenten op de dag waar je niet per se iets te doen hebt, dan alsnog gaat de tijd snel haha.
Vlak voor het avondeten begon het heel hard te regenen en te onweren. Onze eerste regenbui in Nepal. We hebben tijdens het eten hier en daar spetters gevoeld, omdat alles in huis open is en je eigenlijk op een veranda zit. Het geluid van de regen en hagel was hard op de ijzeren platen op het dak! Best vreemd om te bedenken dat er hagel uit de lucht komt zetten, terwijl je aangenaam warm in je t-shirtje aan tafel zit te eten.
Zo, ik heb jullie weer bijgepraat over ervaringen van de afgelopen week denk ik zo! De foto’s zijn nog niet gelukt, maar dit moet binnenkort wel gaan lukken.

Is de zomer in Nederland al begonnen? : - )

X Lianne