18 & 19 April

Hai :- ),

Ik kom erg moeilijk op mijn blog, heb wel internet in mijn gastgezin, maar met twee onderbrekingen van een paar uur op een dag. De site wil niet goed laden, dus de teksten en foto’s komen allemaal wat later..

Vrijdag, laatste dag van onze introductieweek. Vandaag zijn we naar de oude binnenstad van Kathmandu geweest. Als je daar aankomt, is alles nog stoffiger en het ziet er ook wel echt oud uit. Wanneer je de straten binnentreedt, neem je een kijkje in de middeleeuwen. De mensen zitten op straat, proberen hier en daar wat spulletjes te verkopen en de huizen kennen amper deuren. Ook zie je de mensen klei maken, waar ze uiteindelijk bloempotten en stenen houders voor op het vuur van maken. Deze worden allemaal uitgestald op straat om in de zon hard te worden. Hele oude meneertjes werken nog hard en de vrouwen sjouwen met cement of grassoorten in een enorme mand die zij op hun rug dragen. Met een band om hun hoofd ter ondersteuning, sjouwen ze zich rot onder de hete zonnestralen. Dit soort beelden zie je overal wel hoor, maar dit stukje stad heeft nog totaal geen Westerse invloed, wat je in andere delen van Kathmandu wel ziet.
Na een rondje te hebben gelopen, zijn we zelfstandig in de bus gestapt naar Tamel. Naja laten we zeggen op de juiste bus gezet en gehoord waar we er uit moesten, het is serieus onmogelijk om hier een logica in het busvervoer te zien. Alle teksten op de bus zijn in het Nepali, wat alleen maar bestaat uit tekens en er komen ongeveer 200 bussen per uur langs. Aangekomen in Tamel (althans dat dachten we) hebben we ons eerst laten overspoelen door de drukte van de markten. Een groot stuk stad is volgebouwd met kleine winkeltjes (waar je ook wel is moet bukken om binnen te kunnen lopen) en kraampjes en kleedjes waar allerlei spullen worden verkocht. Heel veel te zien en een soort mierenhoop aan mensen. Denk maar niet dat auto’s en andere voertuigen verboden zijn in dit marktgebied, die banjeren net zo hard door de mini steegjes van max. 2,5 meter breed. Na het slagen van broeken (Victor had maar 1 lange broek mee en hij moet les geven wat alleen in lange kledij mag en hij is ondertussen ook een reiziger (en een man), dus neemt weinig mee), zijn we onze dorst gaan stillen in een toko. Victor nam cola. Toen ik om ‘a coke’ vroeg, verstond ie me niet. Toen maakte ik er maar Coca Cola van. Nee zei hij doodleuk, terwijl mijn oog viel op een stapel kratten met Pepsi cola erin, dat hebben we niet. ‘Ja oke, zei ik, de Pepsi is wat ik wil’. Raar, maar waar. A fijn Lianne had haar cola. Toen betaalde ik wat ze erom vroegen op de kaart, krijg ik geld terug. Wel lief dat hij dat überhaupt nog deed, maar ik was het spoor bijster haha. Na onze break hebben we de toerist uitgehangen en een uitkijktoren van 60 meter beklommen. (Voor 300 roupees mochten we omhoog, omdat we wit zijn. Je betaalt 250 roupees meer omdat je en toerist bent. Dus..! ) Ja voetje voor voetje, met de trap. Het was ook wel handig om vanaf deze hoogte te kunnen zien waar we heen moesten om naar het punt te lopen waar we die middag begonnen, dachten we. Alles lijkt in Nepal op elkaar en voor je gevoel betreed je altijd een grote markt, want zelfs alle winkeltjes zien er uit als marktkraampjes. Er was een hoop te zien, en te voelen (m’n benen), maar geen beginpunt. Toen we naar Tamel vroegen aan een jongen waarvan we gokte dat hij een Nepalees was, aangezien we op een TOERISTENTOREN stonden, wisten we in ieder geval de juiste richting. Tijdens het lopen van een rondje boven op de toren, werd Lotte voor de tweede keer deze week aangesproken met de vraag of zij met de betreffende personen op de foto zou willen. Zo typical Dutch (of westers) meisje hebben ze nog nooit gezien, waardoor je een soort bedreigd diersoort wordt.
Beneden te zijn aangekomen en beseffend dat naar beneden toch makkelijker was dan omhoog, zijn we in de richting van Tamel gelopen. Ik kocht een mango op straat, en we zijn vervolgens in een zogenaamde Kitaa (of zo iets) gestapt. Het is een fiets met een klein huifkarretje achterop waar je met z’n tweeën naast elkaar kunt zitten. De fietstaxi zeg maar. Op naar het café die we eerder deze week in Tamel hebben bezocht. Dan hadden we een aanknopingspunt voor onszelf. Na flink wat overleg (over zowel de bestemming als het geldbedrag voor de rit) stapten we in en hebben ons laten vervoeren door alle drukte en chaos. Ik heb de hele rit met een glimlach op m’n gezicht gezeten en m’n ogen soms dicht. Het is wel leuk om te zien dat ze toch proberen de hobbels en kuilen voor je ontwijken om je een zo min mogelijk misselijk makende weg te bieden. Oké, afgezet bij een bar, niet de bar die wij bedoelden, maar geeft niet, bedankt!. We zijn toen eerst maar is gaan dineren. Bij een heel gezellig uitziend restaurant zijn we in de leuke sfeer van lichten en live muziek gedoken, en heb ik gehunkerd naar Amerikaans voedsel. Waar ik normaal gesproken de soorten burgers op de menukaart oversla, hadden deze woorden ineens een enorme aantrekkingskracht op mij. Die BBQ chicken burger met patat is voor mij! Wat een genot na veel rijst en pittigheden en dan te bedenken dat dit al zo voelt na een verblijf van nog geen week haha. We hebben hier met z’n drieën zitten genieten van onze maaltijd. Voor een maaltijd, een drankje en een toetje hebben we ongeveer 9 euro p.p. betaald.
Na ons diner hebben we ons vermaakt in de kroeg en hebben later die avond na het afdingen van 1500 naar 650 Roupees, de taxi naar ons hotel genomen. Dit gaat om 5 euro met z’n drieën. Taxi’s zijn uiteraard duurder en ik geef liever m’n geld uit aan de lieve mannetjes op een Kitaa, maar dat is voor een langere rit niet haalbaar. De bussen zijn het best, maar rijden ’s avonds niet meer. In ons hotel hebben we nog een watermeloen verorberd, veel te lekker!

Zaterdag, de dag van vertrek naar ons gastgezin! We hadden eerder deze week gezien dat de andere meiden aardig vroeg weg gingen en vrij direct na het ontbijt, dus wij zijn hier maar vanuit gegaan. Nou doe vooral rustig aan. Het is zondag, dus wat let je. (zaterdag is hier zondag). Na anderhalf uur kwam de meest schattige jongen van het hotel ons vertellen dat we binnen 10 minuten werden opgehaald. Een ritme vinden in de dagelijkse bezigheden, ben ik al aan het loslaten. De mensen leven hier echt met de dag en serieus, geen een dag zijn we om dezelfde tijd geroepen voor het ontbijt, waardoor het kloppen op de deur en ‘‘your breakfast is ready’’ twee keer onze wekker is geweest.
Goed, op naar het gastgezin! Victor werd als eerst afgezet en Lotte en ik moesten nog een half uur langer rijden, Pepsi Cola zit vol vrijwilligers, dus wij komen bij Galu en zijn gezin terecht. Hij is gids en werkt ook voor de organisatie waaronder wij werken. Als je nog geen rug- nek- of schouderklachten had, dan mocht je blij wezen deze ook niet op te lopen tijdens de rit naar het gastgezin. Een half uur lang geen asfalt, maar zand, stenen, hobbels en kuilen. En als je last hebt van wagenziekte, kun je bij voorbaat maar beter gaan lopen.
Galu komt maandag terug van een trekkingstocht, dus ‘de mama’ en elfjarige zoon waren aanwezig. Mama (zo wordt ze genoemd) verstaat Engels, maar spreekt het niet. Haar zoon ( die ooit de bijnaam ‘Lucky’ heeft gekregen door een vrijwilliger, omdat zijn naam onuitspreekbaar is), spreekt en verstaat redelijk goed Engels. Hij heeft op een Engelstalige school gezeten. Het huis valt me aan alle kanten mee, best luxe voor hier. Het huis heeft drie verdiepingen en de eerste verdieping is ons woongedeelte met de slaapkamers, een woongedeelte en een badkamertje. Je doucht in het midden van de badkamer, onder een douchekop aan de muur, zonder apart hok. Ook wel is leuk om tijdens het douchen de wc-pot in te kunnen kijken.
Op de tweede verdieping staat onze eettafel en is het woongedeelte van het gastgezin en de derde verdieping is het dak, wat erg ruim is. Alles is open met veel bloemen en planten aangekleed, zo’n lekker buitenlands zonnig woninkje. We wonen voor een maand nog samen met een Belgisch meisje die vrijwilliger is in een weeshuis. Gezellig!
We zijn in de middag met z’n vieren (was ook nog een Chinees meisje, die morgen vertrekt) gaan lunchen in een tentje iets verderop. Hiervoor hebben we stukken over gortdroge landbouwgrond gelopen en tussen graspollen waar alleen maar gaten zitten, maar je ziet ze niet echt. Het gevolg hiervan was dat je alleen maar naar de grond kijkt als je loopt. Mooie omgeving ook daar! :-p
Op de terugweg bij een winkeltje brood gehaald en chocopasta en jam : - ) Sommige mensen hebben dat ineens staan. Je hebt ook wel bakkerijen hoor, maar dan moet je toch meer naar de grote stad en wij wonen wat meer afgelegen. Daardoor ook wel aanzienlijk minder smog in de lucht. Thuis was het tijd om maar eens te wassen. Op het dak konden we onze was doen in een teil met koud water en wat wasmiddel. Dat duurt lang hee.. haha en het water kleurde alleen al van al het zand in en op je kleding. Je bent ondertussen ook bezig met noodzakelijk drinkwater voor de bevolking en dan laat je het wel uit je hoofd om je teiltje nog maar is te vullen met schoon water. Er is een waslijn gespannen en de zon brandt je daar weg (ondertussen wel rond de 40 graden), dus alles is snel droog. Toppie! Na wat chillen, hebben we mogen genieten van de eerste maaltijd in het gastgezin, rond 19.00 staat het eten klaar wat door mama is gekookt en word je geroepen om aan te schuiven, hoe perfect is dat. Net als bij mijn eigen mama thuis : -). Ze houden hier rekening met het feit dat wij westers zijn en watjes in omgang met hun locale voedsel, dat het niet pittig is wat er gekookt wordt en er meer afwisseling zit in de maaltijden, dus niet alleen rijst en rijst.
’S avonds ben ik begonnen in een boek! Back to basic, wat moet je anders als er geen stroom en dus ook geen internet is?! Wat deden mensen vroeger bij ons? Of hier dus nu? Ik denk dat zij een leven hadden/hebben. Echt hoor, als je niet meer tot je beschikking hebt wat je altijd maar gewend bent, valt op hoe automatisch handelingen gaan en hoe je voor je gevoel afhankelijk bent van het internet en je telefoon of computer (whatsapp, reisblog, e-mail, muziek luisteren, films kijken..) Ik ben maar begonnen in het boek: ‘Echte mannen eten geen kaas’, van Maria Mosterd. Ik had hem nog nooit gelezen (normaal lees ik amper) en hij stond hier in de boekenkast achtergelaten door een Nederlandse vrijwilliger.

Zondag 20 april, onze eerste werkdag op het project is aangebroken. Om 10.00 werden we opgehaald, maar eerst mochten we lekker ontbijten met pannenkoeken (dik, maar wel gaar ;-)) en een grote kom gevuld met een rijstepap, met daarin stukken kokosnoot, andere noten en rozijnen. Love it!
Na ongeveer een half uur onderweg te zijn geweest met het busje van VSN ( Volunteer Society Nepal, de organisatie waar we onder werken), kwamen we aan op het centrum (school en fysiotherapie). Onze chauffeur gaf aan dat hij ons om 15.00 weer zou ophalen. Prima! Toen we het hek doorkwamen, liepen we al vrij snel tegen de leidinggevende aan. Een van zijn eerste vragen was wat wij willen komen doen. Dit maar even kort uitgelegd en oh ja, hoelang blijven jullie eigenlijk? Haha, het eerste grote verschil met Nederland was gesignaleerd na twee stappen op het terrein te hebben gezet. Kort daarna zijn we voorgesteld aan een jongen van 26 jaar die als administratief medewerker op het project werkt. Hij spreekt redelijk Engels, en heeft ons rondgeleid door het centrum. We mogen hem ‘San’ noemen, dat is het makkelijkst. Hij zal iedere dag aanwezig zijn en voor vragen en/of opmerkingen is hij er. Tijdens de rondleiding zag je een redelijk oud uitziend gebouw, waarbij er weinig aandacht wordt besteed aan onderhoud. In totaal zijn er zes klassen aanwezig, die bestaan uit ongeveer 10 kinderen. Drie lokalen zijn in het hoofdgebouw aanwezig, waar je ook de keuken vindt en de andere drie zijn gevestigd in een gebouwtje ernaast. Iedere klas is ingedeeld met kinderen die ‘ongeveer dezelfde cognitieve problemen hebben’. Naar leeftijd wordt niet gekeken, dus klein en groot zit door elkaar heen. Toch is er 1 klas die veelal de hele kleintjes bevat. Naast de klassen, is er een fysio-ruimte aanwezig, waar ergotherapie wordt gegeven aan kinderen die lichamelijk een beperking hebben. We hebben vrij weinig materiaal gezien en een oefening gezien, waarvan wij ons beide afvroegen wat het nut was. Het lijkt alsof er overdreven aan de kinderen wordt gesjord etc. We hebben een meisje gezien die zo hypermobiel is dat zij haar armen en benen in onmogelijke standen weet te plaatsen, maar door haar aandoening ook weinig spierkracht heeft. Zij kan niet zelfstandig lopen en krijgt spalken om. Deze spalken zijn kort en komen tot halverwege het onderbeen, wat te weinig stabiliteit geeft. Sneu om te zien. Na een ronde te hebben gelopen, konden we zelf gewoon even rondkijken en observeren hoe de leerkrachten hun werk doen en wat de dagelijkse activiteiten inhouden. Om 11.00 hadden de eerste kinderen al hun lunch (rijst met groenten). Het viel meteen op dat er geen klassikale lessen worden gegeven, maar individueel. De kinderen (zowel lichamelijk als geestelijk gehandicapt door elkaar heen) worden in een soort kinderstoel geplaatst met een plaat voorop, die wij kennen om eten op de plaatsen. Hier worden materialen op uitgestald waar op dat moment aandacht aan wordt besteed. Twee keer per dag krijgen ze les in Nepali en Engels, wat door elkaar heen wordt aangeboden. De lessen zijn dus individueel en houdt al snel in: het 100 keer opdreunen en opschrijven van woordjes. Op sommige groepen staan twee leerkrachten op 8 of 10 kinderen en ze zijn er maar druk mee. Je ziet helaas overduidelijk dat kinderen zich vervelen, omdat de aandacht nooit goed verdeeld kan worden. Er wordt dan voor het gemak maar even speelgoed in de handen geduwd of een kind zit enige tijd voor zich uit te turen, wordt druk of zit half te slapen in zijn/haar stoel. Lang niet voor ieder kind is er een uitdaging en persoonlijke aandacht is minimaal aanwezig door het ‘beleid’ wat ze voeren. Veel gedrag wordt getolereerd of ze worden continu op dezelfde manier op hun gedrag aangesproken wat ik tot nu heb gezien, wat dus nog maar weinig effect heeft. Ook heb ik het dreigen met slaan bij docenten gezien en waarschijnlijk ga ik dit nog wel een keer daadwerkelijk zien. De kinderen worden aardig hardhandig vastgepakt om ze te verplaatsen, moeten blijven staan of als ze niet luisteren.
Je kunt merken dat het project gewend is aan vrijwilligers, want er wordt verder niet veel naar je op of omgekeken. Helaas spreken de docenten en kinderen over het algemeen slecht Engels, wat communiceren moeilijk maakt.
San vertelde ons dat we mee mogen lunchen met de kinderen of zelf ergens mogen gaan lunchen. De lunchtijd is voor ons wat te vroeg en het eten ziet er niet per se smakelijk uit dus wij vonden het tijd voor een break. We vroegen aan San hoe we naar het dichtbij zijnde eettentje moesten lopen, maar ging toen gewoon maar gezellig met ons mee. Hij wilde ons een European Bakkery laten zien, maar hij was vergeten dat die dicht was. Toen zijn we uiteindelijk binnengestapt in een klein cafetaria wat van een vriend van hem is. We namen plaats op een vieze zolderkamer, waar twee kleine tafeltjes stonden en kussentjes op de grond, verder was het kaal. Het raam stond open waardoor de geuren van urine of riool gezellig mee kwamen eten.
Op de terugweg zijn we een feestje van een trouwerij tegengekomen dus hebben hier even bij staan kijken en na een klein uurtje kwamen we weer terug op het centrum. Ik had de wc’s bij de rondleiding al vluchtig gezien en beoordeeld, maar ik moest op een gegeven moment toch echt een keer naar het toilet. Na eerst binnen een poging te hebben gewaagd en te bedenken hoe ik het snelst en makkelijkst weer die wc uit kon rennen, hoorde ik iemand op de gang tegen Lotte zeggen dat de wc voor ons buiten is. Nou dat vond ik geen probleem, maar buiten was het net zo erg als binnen. Het napaleze toilet (een gat in de grond) sla ik bij voorbaat al over en de andere optie was een westers toilet, waar je echt nog niet dood in gevonden wil worden. Iedereen gaat hier naar de wc, inclusief de kinderen. Dit gaat blijkbaar lang niet allemaal in die wc-pot en als het er wel in zat, kon je alles van alle kanten rustig bekijken. Er wordt niet doorgespoeld, geen handen gewassen en het wordt gewoon niet schoongemaakt of slecht en 1 keer per maand of zo. Na mijn plasbeurt kwam in me op maar weinig te drinken gedurende de dag om maar niet dit oh zo ranzige toilet te hoeven gebruiken. Dat is natuurlijk niet vol te houden en niet gezond dus ik ga nog wel even verder denken.. haha.

Na de lunchtijd duurde het niet meer lang of de kinderen werden alweer klaargemaakt om naar huis te gaan. Rond 15.00 vertrekken ze weer naar huis. Het verschilt per groep wanneer zij ‘sochends arriveren en ‘smiddags vertrekken, maar er zit eigenlijk maar een half uur of driekwartier tussen. Aangezien het wel een half uur duurt voordat de busjes met kinderen naar huis vertrekken, ben je met iedereen tegelijk bezig uiteindelijk. Er zijn een paar rolstoelen aanwezig, maar niet veel en het gebouw en de grond erom heen is nou ook niet per se rolstoelvriendelijk. Toch moeten ook de minder valide kinderen in de busjes terecht komen, dus worden ze of gedragen op wat voor manier dan ook met 1 of 2 personen of ze laten ze over de grond kruipen naar de auto. Ik weet niet of ik daar aan ga wennen. Om 15.00 werden wij ook opgehaald en weer keurig bij ons huis afgezet. De eerste werkdag zat erop.

’s Middags hebben we wat relax aangedaan (blog schrijven bijvoorbeeld.. bijhouden is nog een hele taak joh!) en ik heb ‘echte mannen eten geen kaas’ uitgelezen. Er zijn nog meer boeken hoor haha.
’S avonds kennis gemaakt met Galu, de huispapa, die was thuis gekomen van zijn trekkingstocht. Lieve en leuke man die altijd lacht.
’S avonds doe je hier verder niet zo veel. Er wordt afgeraden ‘s avonds de straat op te gaan. Verplicht chillen : -) Maar de tijd vliegt om moet ik zeggen..! alweer een week verder.
Als ik ’s avonds in bed lig om te gaan slapen, voel ik de hardheid van het bed in m’n beide heupen staan, die zijn dus allebei beurs. Dat merkte ik overigens al de tweede nacht in het hotel. Verplicht op je rug in slaap vallen. Wat een verplichtingen!



Maandag, dag 8!
De tweede werkdag stond voor de boeg. Ons ontbijt was voortreffelijk. Lekkere yoghurt (met van die stukjes Lotte) ‘’ Dat zit er bij ons toch ook niet in?!’’ ‘’ Jawel hoor, alleen bij ons is het gezeefd’’. Gesprekken gaan hier ook vaak over eten trouwens, niet heel gek maar toch. Überhaupt wel in mijn leven trouwens : -), Eten(hartje) Oké! Gelu reisde vandaag met ons mee in de bus om te laten zien hoe wij in het vervolg iedere dag zelf met de bus op plaats van bestemming moeten komen. We moeten een keer overstappen en vandaag hebben er ruim een uur over gedaan. File in Kathmandu, beknellend in een bus :- ). Nog even over die persoonlijke ruimte. Ik zag vandaag dus een vrouw instappen en er was nergens plaats dus die hangt een beetje voorover om zich ergens aan vast te houden, wat betekende dat ze met haar tiet in het gezicht van een kindje zat te duwen die op schoot zat bij haar moeder. Je bent in de bus soms bijna aan het interfacen met mensen of je hebt bepaalde lichaamsdelen tegen je aan die je nou ook niet per se van iedere wildvreemde hoeft te voelen. Oké genoeg details I think. Zo meteen stoppen jullie nog spontaan met lezen..
Om 11.15 waren we op het centrum, maar niemand die hier moeilijk over doet verder. Het is oké en waarschijnlijk gaat dit vaker dan wel niet iedere dag voorkomen. In het gastgezin ontbijten we om 09.00, rond 10.00 nemen we de bus, zijn er om 11.00, hebben een lunchpauze tussendoor wanneer we willen en om half drie worden de kinderen klaargemaakt voor vertrek. De werkdag is dus maar kort, althans dat is wat jullie denken. Voor de jongens die de taxibusjes met kinderen vervoeren, zal de werkdag best lang voelen vrees ik. Maar misschien ook niet. De busjes blijven op het terrein staan, omdat er geen plaats is buiten het centrum om de busjes te plaatsen en blijkbaar zijn ze nergens anders voor nodig. De chauffeurs liggen vanaf het moment van brengen, de hele dag in het busje te zonnen, te kletsen en muziek te luisteren tot het 14.30 is en ze weer in de benen moeten om te gaan rijden. Dat is hun werkdag, moet kunnen toch? Wij gaan i.v.m ons stageplan bekijken of we ‘s ochtends een uur vroeger vertrekken. Veel eerder heeft geen zin, want dan zijn de kinderen er ook nog niet. Prima start van de dag dacht ik zo! Je moet ook echt mee in het voor ons luie leventje, maar dat is de mentaliteit die zo verschilt van onze cultuur. Het is niet per se fout, want ik kan zo een hoop leerpunten voor onze cultuur en gewoonten benoemen! Als westerling (en vooral als Lianne en als westerling) is het verplicht aanpassen en ermee dealen om te kunnen genieten van wat je doet. Ook een leuke beproeving.
Vandaag heb ik de structuur van de dag proberen te achterhalen en het schijnt per klas te verschillen, dus je werkt met zes verschillende roosters. Op zich is het globaal hetzelfde hoor. Tijdens het meekijken in een klasje, heb ik een meisje ontmoet die ik echt nu al fantastisch vind. Ze spreekt goed Engels en zit hier twee jaar op school. Zij is alleen lichamelijk gehandicapt. Ik heb haar gevraagd of ik tijdens mijn verblijf haar vragen mag stellen die ik heb, dit is goed. Het meisje is 14 jaar oud, maar ziet er uit als 9 of 10. Vandaag zijn we op de terugweg mee gegaan in een van de busjes met de kinderen, omdat dit busje ook bij onze bestemming zou komen. Toen het meisje (ben even haar naam kwijt) bij haar huis werd afgezet, zag ik dat haar handicap een erfelijkheidsfactor is. Haar moeder is ook klein en ze hebben beide lichte verminkingen aan handen en voeten.
Het viel me op dat het meisje samen met andere kinderen opdrachten aan het maken was. De docenten communiceren veel met haar tijdens de schooluren, omdat zij werk van de docent uit handen kan nemen, althans zo komt het over bij mij. Ik vroeg haar of ze zich niet verveelde op school, dit was wel een beetje zo maar niet heel erg. Het kind komt op mij zo volwassen over en doet veel zelfstandig, ze noemt me continu ‘Miss’ en lacht de hele dag. Ik ga haar gezichtje niet meer vergeten, die ook zo serieus en dominerend kan overkomen op anderen als ze iets gedaan wilt krijgen in de les.
Vandaag hebben we ook een gesprek gehad met de leidinggevende en de directrice over onze tijd op het centrum, het initiatief kwam vanuit hen, dat was wel fijn en zij spreken goed Engels. Lotte en ik gaan eens bekijken wat we hier kunnen betekenen. Niet alle plannen kunnen worden uitgevoerd waarschijnlijk, maar nieuwe ideeën komen in de plaats als het goed is. Het is even zoeken naar een weg nu. Ik ben zelf ook erg benieuwd wat we gaan doen! : - )

De gewoonte hier in Nepal is zwarte thee drinken met suiker, of nee wacht, suiker drinken met zwarte thee en zout&zoet biscuitjes erin dopen en op eten. Best lekker, dit moment is er sowieso iedere dag. Ik moet alleen niet vergeten te vragen om thee zonder suiker. Die kans krijg je alleen niet, omdat het je kant en klaar wordt aangeboden, nou dan neem ik al die suiker voor lief!
Na onze thee en gesprek hebben we een rondje langs alle klassen gedaan om duidelijk te krijgen wie de kinderen zijn met ADHD of autisme of de kinderen die het beide hebben. Het gaat om ongeveer 10 kinderen waar wij de focus op willen leggen. Er zijn twee ruimtes die over het algemeen leeg zijn, dus die ruimtes kunnen we mooi gebruiken. Tijdens dit rondje kwamen we ook langs een klas waar een jongetje aan het huilen was en gefrustreerd in zijn stoel zat. Hij deed zichzelf pijn door met zijn hoofd tegen de muur te bonzen en in zijn arm te bijten. Dit was wel even naar om te zien, vooral om het feit dat er niet direct op wordt gereageerd. Het jongetje blijkt blind te zijn.
Na onze werkdag hebben we ons dus laten vervoeren door het busje met een aantal kinderen erin. Het was leuk voor een keer, maar niet voor elke dag. We hebben ongeveer anderhalf uur in het busje gezeten, maar je zit dus geen een moment stil, omdat de meeste wegen geen asfaltwegen zijn. Ondertussen zitten in dit busje waar je heen en weer wordt geschud ook de kinderen met beperkingen, allemaal loszittend, want riemen bestaan niet achterin. De kinderen in het centrum komen dus echt overal en nergens vandaan, het gaat niet zoals bij ons per regio of zo. Er zijn überhaupt maar weinig van dit soort centra, dus dan krijg je dat.
Eindelijk thuis om 16.45! We hebben ons met eten (nog niet geluncht want dat hadden we vandaag overgeslagen, ook al niet geheel bewust) en drinken geïnstalleerd aan de keukentafel. Witte boterhammen met pindakaas! Boek en muziek erbij en klaar voor de rest van de dag. : - )
Vandaag stond er zelfgemaakte tomatensoep (heel anders dan wij hem eten, maar veeel lekkerder) en chowmein op het menu. Chowmein zijn gebakken noodles met groenten en vlees en knoflook is ook in ieder gerecht aanwezig. Wel echt een verwennerij hoor!
’S avonds ben ik erachter gekomen dat het vervolgboek op ‘Echte mannen eten geen kaas’ hier ook in de kast ligt. Kijk, weer een doel voor de komende stroomuitvalmomenten en ‘mijn accu is leeg’- momenten..
Tot zover maar weer! Tot gauw! X