Rest van onze introductieweek.

16 april/17 april

Hoi lieve mensen, Wat leuk om jullie reacties te lezen! Super.. blijven doen hoor : -)

Woensdag! De tweede dag van onze introductieweek. Eerst maar eens ontbijten. Vandaag pannenkoeken met appel. De pannenkoeken waren niet gaar en de appel smaakte niet naar onze appeltjes voor de dorst, maar was te doen. Ik vroeg maar om de suiker om het geheel wat smakelijker te maken. Zeuren doe ik niet hoor, het is super hoe ze zich uitsloven. Het voelt echt als uitsloven, maar hier gaan ze gewoon op een hele andere manier met gasten om dan wij gewend zijn. Eigenlijk word je bij ons meer aan je lot overgelaten, zorg voor jezelf. Achterlijk zeg haha.
Na het eten natuurlijk weer onze les Nepali ! Nog meer ingewikkeldheden en natuurlijk 100.000 uitzonderingen in de taal. ‘’ Ga maar even met elkaar praten in het Nepali, dan kijk ik hoe het gaat’’. Dat gaat dan ongeveer zo: Hallo,……….. (pauze van 10 seconden), mijn naam is Lianne….. (pauze van nog iets meer dan 15 seconden) Uit welk land kom je? En ga zo maar door. De volgorde in het Nepali: Hallo, mijn naam Lianne is. Mijn huis Leusden in is.
Nou daar kun je het dan mee doen : -) En dat is nog de basis van de basis. Gelukkig is het maar voor vier dagen, voor het leren van deze taal kan ik nog wel 3 x 10 weken bij boeken. Ander keertje maar.
Tijdens ons Nepali kwam Victor zich voorstellen, een jongen uit Nederland die vanmorgen is aangekomen. De klik was er vanaf het begin, heel gezellig! Voor Victor staat op de planning: werken in een weeshuis, 3 dagen ‘leven als een monnik’ in een tempel waar monniken wonen en een bergtrekking maken. Hij woont ook in onze wijk ‘Pepsi Cola’ (daar stond de fabriek) in een gastgezin, dus waarschijnlijk trekken we wel vaker met elkaar op. Ook handig om een man in ons midden te hebben met uitstapjes! Hij heeft meteen meegedaan met onze introductiedag.
Vandaag zijn we vertrokken naar het centrum van Kathmandu om te gaan lunchen en een Boedhhistische tempel te bezichtigen. Omdat het wat verder weg ligt, was het een uitgelezen kans om een ontgroening te ondergaan in een busrit in Nepal. Toen we na enige tijd wachten de bus te zien kregen waar we in moesten, dacht ik: maar hoe dan, hij zit vol. Nou geloof mij, ‘vol’ kennen ze niet. Er wordt gewoon gezorgd dat er zo veel mogelijk mensen mee kunnen rijden, dus dat houdt in: aanduwen. Een plek om te zitten was er niet meer, dus dat wordt een half uur staan met een hand vasthoudend aan een stuk dak en je mag blij wezen als je je voeten überhaupt op de grond kan plaatsen ipv op iemand anders. Sardientjes in een blik in het kwadraat. Van persoonlijke ruimte en privacy hebben ze echt nog nooit gehoord en die behoefte schijnt er ook niet te zijn. Dat is helemaal niet belangrijk hier. Men woont bijvoorbeeld ook met drie generaties in een huis wat waarschijnlijk wel bekend is. Als je niet meer in de bus past, mag je er ook aanhangen en de ‘busjongen’ die de bestemming over straat schreeuwt en het geld aanneemt, heeft een soort morse-code met kloppen op de zijkant van de bus waarmee hij de chauffeur inlicht over ‘gaan’ of ‘stoppen’. Voor 0,10 kun je al reizen. Goed dat was dat.

Op naar de lekkere lunch! Ordinaire Pizza om bij te komen, maar ook wel lekkere mo-mo’s. Dit zijn kleine gevulde hapjes die gestoomd zijn, erg smakelijk. Je ziet direct dat hier meer rijkere Nepalezen eten en hun kledij is ook meer Westers. Het eten wordt hier goed bereid dus wij kunnen hier los gaan. Na de lunch zijn we naar een Boeddhistische stupa geweest, Bodhnath, de grootste in Azië. Super mooi om te zien. Er hangen veel vlaggetjes met vijf verschillende kleuren. Ze staan symbool voor de 5 natuurlijke bronnen (water, vuur, aarde, lucht en een universele geest geloof ik. Ik ben er nog niet helemaal uit hoe het precies zit. Het boekje is vaag.) Er zijn een hele hoop rituelen en mooie kleuren te zien in dit gebied. Iedereen die op de onderste ring van de tempel loopt (hoger mag niemand komen), moet in de richting van de klok lopen. De mensen onderhouden deze tempel echt alsof hun leven er vanaf hangt. Potten zelfgemaakte witte verf staan in grote hoeveelheden klaar en jonge jongens zijn bezig alles wit te houden. Hun eigen huis staat blijkbaar minder ver op de prioriteitenlijst.

’ S Avonds in de taxi gestapt naar een ander stadje (Tamel) om te genieten van een live band. Voor de rit heen en weer (bij elkaar een uurtje) hebben we ongeveer 10 euro betaald met z’n drieën. En dan is het tarief ‘s avonds nog iets hoger. Maaaaaar… hierbij krijg je wel gratis hobbels en bobbels en meurende uitlaatgassen te verduren. Heb de hele rit met mijn sjaal voor m’n mond gezeten en ineens begreep ik het gerochel wat ze hier op straat doen. Gewoon random hoor je mensen op straat keihard hun keel schrapen en rochelen het op de grond. Tja, dan ben je die opgebouwde asfaltlaag in je keel maar kwijt.
Donderdag is de dag weer begonnen zoals gewend. Na onze les Nepali mochten we natuurlijk eerst weer lunchen. Ik bestelde maar een noodlesoepje met groenten. Lekker! Nou na twee happen had ik het wel gezien, mijn god wat was dit pittig. Ik houd wel van kruiden, maar dit is allemaal zo over de top, dat ik alleen maar peper proef, en dat iedere dag. Nee zo ingeburgerd ben ik nog niet. Ik ruilde mijn kom soep in voor Momo’s! Lotte en Victor hebben zich met rode wangen en lopende neuzen wel aan de soep gewaagd.
Toen in de bus (again.. !) op weg naar de Monkey tempel. Hier lopen de aapjes los rond! Heel cute. De tempel draait om Boeddha en zijn twee reïncarnaties. Zij zijn enorm groot afgebeeld en goud van kleur. Daarna hebben we een stuk afgelegd over marktjes waar ze veel dezelfde prullaria verkopen. Wel heel leuk allemaal! Op straat zie je om de zoveel meter mensen op een kleedje of aan een waggel karretje fruit, zaden oid verkopen en dit zijn eigenlijk alleen maar vrouwen. Zij verdienen hiermee bij. Ook bedelaars kom je tegen, soms met (hele) kleine kinderen, je kunt er dus vanuit gaan dat deze kinderen sowieso alleen maar op straat opgroeien.
Op de weg naar huis in de bus zittende heb ik nog is naar alle chaos op de weg zitten kijken. Er kwam zelfs in me op dat ik vast zou gaan wennen aan de ritten en ik kan slapen in de gammele bus. Wauw. Fietsers en lopende mensen durven zich ook op de autoweg te wagen tussen alle auto’s, motoren, scooters, tuk tuk’s, bussen, trekkers…Ik heb zelf ook wegen moeten oversteken natuurlijk en vaak gaat dat in etappes tot je aan de overkant bent. Alles en iedereen rijdt om je heen, vandaag verbaasde ik me dat een motor voor me neus stopte om me voor te laten. Toppie! Voor de rest zie je baby’s mee worden gedragen achter op de motor of het hele gezin zit op 1 scooter. Plastic tasjes met boodschappen worden ook gerust aan de zijkant van de motoren gehangen, bij het wiel zodat het zakje nog net niet over de grond schraapt en open ligt. Er zijn zelfs speciale stangen voor lijkt het wel. Super handig!?
En toen brak het moment aan dat onze bestemming was bereikt en we de bus moesten verlaten. Wij zaten redelijk achterin en de enige in- en uitgang is aan de voorkant van de bus. Met het hiervoor geschetste beeld van de inhoud van een bus in je achterhoofd houdende, moesten wij dus een weg zien te banen door alle zwetende lichaamsgeuren. Verwacht vooral niet dat er ook maar iemand uitstapt om de mensen die uit willen stappen het gemakkelijker te maken. Nee joh, hoezo? En de mensen die in willen stappen kunnen er toch gewoon ondertussen bij? Pfffff….! : -)

Thanks for reading!

X Lianne


Ps Ik zal wat foto’s plaatsen, zodat jullie ook wat meer beeld krijgen bij mijn verhaal ;-)

Ik ben vanaf nu in mijn gastgezin, waar ik waarschijnlijk geen internet heb, dus wordt het lastiger om bij te houden. Groetjes! X